Christmas Movies απ' όλο τον κόσμο!

  
   Αύριο είναι η ημέρα των Χριστουγέννων. Μια οικογενειακή, κατά βάση, γιορτή όπου μαζεύονται όλα τα αγαπημένα πρόσωπα και τρώνε, πίνουν, διασκεδάζουν.
   Πολλοί λένε ότι τα φετικά Χριστούγεννα ίσως να είναι από τα χειρότερα λόγω της οικονομικής κατάστασης της χώρας. Εγώ πάντως δεν πιστεύω ότι η μαγεία των Χριστουγέννων χάνεται μέσα από τις δυσμενείς καταστάσεις. Ένα χαμόγελο, λίγη αισιοδοξία (όση μπορούμε περισσότερη) και μια φιλική παρέα ή ακόμα καλύτερα η παρέα της οικογένειας, και νομίζω ότι μπορείς τα δεις όλα θετικότερα.
   Σήμερα, λοιπόν, θα παρουσιάσω ένα χαρούμενο αφιέρωμα σε ταινίες που σχετίζονται με τα Χριστούγεννα από διάφορες χώρες του κόσμου. Έτσι για να το γιορτάσουμε και στο blog!

Ας ξεκινήσουμε!

Home Alone - Μόνος στο σπίτι (USA,1990)

Τι πιο κλασικό και αμερικάνικο από τον Μακόλει Κάλκιν ξεχασμένο στο τεράστιο ομολογουμένως σπίτι των γονιών του, να προσπαθεί να το προστατέψει από τους διαρρήκτες της γειτονιάς! Κωμωδία που παρότι έχουν περάσει σχεδόν δύο δεκαετίες, δεν παύει να την παρακολουθούμε με απόλαυση κάθε χρονο.
Βέβαια να σημειώσουμε ότι υπάρχει πληθώρα αμερικάνικων ταινιών που να σχετίζονται με τη γιορτή των Χριστουγέννων και από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Γεροί να είμαστε ας ασχοληθούμε για του χρόνου! ;-)

Το τανγκό των Χριστουγέννων (Ελλάδα,2011)

Δε γίνεται να μην παρουσιάσουμε και κάτι ελληνικό σε αυτή τη λίστα. Πρόσφατη ταινιά με αρκετά καλές κριτικές, το τανγκό των Χριστουγέννων είναι βασισμένο στο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη και λόγω της περιόδου σε βάζει στο κλίμα της εποχής που διανύουμε (αν και αρχικά ξεκίνησε ως ένα διήγημα παραγγελία του Playboy  για την περίοδο του Πάσχα...!).

Joyeux Noël - Καλά Χριστούγεννα (Γαλλία,2005)

Μη νομίζετε ότι μόνο εμείς έχουμε ιστορίες χριστουγεννιάτικες που διαδραματίζονται στο στρατό. Οι Γάλλοι δημιουργούν το Joyeux Noel, το οποίο διαδραματίζεται την περίοδο του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου όπου Γάλλοι, Γερμανοί και Σκοτσέζοι στρατιώτες σταματούν για λίγο τις εχθροπραξίες για να γιορτάσουν όλοι μαζί τα Χριστούγεννα. Βασισμένο σε πραγματική ιστορία και υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.

Love Actually - Αγάπη είναι (Μεγάλη Βρετανία,2003)

Και να και οι Βρετανοί με δική τους ταινία, την πιο χαρακτηριστική ίσως, και μάλιστα με εξαιρετικότατο επιτελείο ηθοποιών. Μια πολύ γλυκιά ταινία της οποίας η ιστορία ξεκινά πέντε βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα και καταλήγει σε αυτά. Στην ταινία υπάρχουν διάφορες ιστορίες αγάπης μεταξύ των πρωταγωνιστών, οι οποίες με κάποιο τρόπο είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους.

Vacanze di natale (Ιταλία, 1983)

Κωμική επιλογή για τους γείτονες Ιταλούς. Από το τρέιλερ και μόνο θα καταλάβετε ότι και οι γείτονες παρόμοιες ταινίες με εμάς δημιουργούσαν τη δεκαετία του 80 (στυλ βιντεοταινίας). Η ιστορία ακολουθεί δύο οικογένειες, μία φτωχή και μία πλούσια την περίοδο των Χριστουγεννιάτικων διακοπών. Θυμίζει πολύ το αμερικάνικο Christmas Vacation, αν και η Ιταλική ταινία είναι προγενέστερη.

Bush Christmas (Αυστραλία,1983)

Ποιος να το ήξερε ότι το ντεμπούτο της Νικόλ Κίντμαν θα ήταν μια χριστουγεννιάτικη ταινία. Και όμως, στις αρχές του 80 σε μια χριστουγεννιάτικη ιστορία με μια οικογένεια (τι πρωτότυπο!) στην οποία θα ζήσουν μια περιπέτεια που δε θα ξεχάσουνε ποτέ. Η ταινία είναι remake ταινίας του 1947 με τον ίδιο τίτλο). Παρακάτω μερικές σκηνές με την Νικόλ από την ταινία.

Merry Christmas, Mr. Lawrence (Ιαπωνία,1983)

Και μια Ιαπωνική ταινία τώρα (με δόση Αγγλικών όμως), πάλι από το 1983. Η ταινία διαδραματίζεται στα ιαπωνικά κρατητήρια στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μας εξιστορεί τη σχέση μεταξύ τεσσάρων κρατουμένων. Μεταξύ αυτών ο David Bowie (και εδώ βλέπουμε γιατί υπάρχει μας χρειάζονται τα Αγγλικά). Η ταινία είναι βασισμένη σε βιβλίο επίσης.

A Lively Christmas Eve (Γερμανία,1962)

Και επιστροφή στην Ευρώπη με μια γερμανική κωμωδία του 1962. Η ιστορία έχεις ως εξής: Ένας βετεράνος κομμουνιστής και διευθυντής εργοστασίου μαθαίνει ότι η κόρη του είναι έγκυος. Φεύγει από το σπίτι και προσπαθεί να μάθει τα πάντα για τον γαμπρό. Η συνέχεια στην οθόνη σας!

Δυστυχώς δεν βρήκα τρειλερ οπότε σας δίνω γερμανικό χριστουγεννιάτικο τραγούδι! :-D

     

The Nutcracker (Ρωσία,1973)

Τι πιο κλασικό επίσης από την ιστορία του Καρυοθράυστη. Πολλές ταινίες έχουν δημιουργηθεί από το γνωστό μπαλέτο με τη μουσική του Τσαικόφσκ. Η ταινία έγινε αρχικώς από τους Ρώσους σε κινούμενο σχέδιο και από κάτω παρουσιάζουμε ένα δείγμα του!

Tomten är far till alla barnen (Σουηδία,1999)

Και οι Σουηδοί μας παρουσιάζουν κωμωδία στα τέλη της δεκαετίας του 90. Ένα Σουηδικό χριστουγεννιάτικο πάρτυ το οποίο όμως καταλήγει σε μια ολοκληρωτική καταστροφή!Να σημειώσω ότι ανακάλυψα και ταινία των γειτόνων τους, των Φιλανδών με τον τίτλο Sällskapsresan eller Finns det svenskt kaffe på grisfesten το 1980.

 

 

     Είμαι σίγουρος ότι και άλλες χώρες θα έχουν δημιουργήσει τις δικές τους χριστουγεννιάτικες ταινίες. Εμείς παρουσιάσαμε ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτών.

   Και τώρα ας ευχηθούμε σε όλους "Καλά Χριστούγεννα" με all time classic τραγούδι! :-)

Το ξύλο βγήκε από την κόλαση;

    

      Το ότι βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης το έχουμε εμπεδώσει νομίζω όλοι μας. Άλλοι σε μικρό βαθμό (ναι ακόμα υπάρχουν και αυτοί), και άλλοι σε πολύ μεγαλύτερο. Μαγαζιά κλείνουν, οι προσφορές αυξάνονται, τα happy hours γίνονται happy days. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται στις γειτονικές χώρες για διάφορα ψώνια, ακόμα και για τα απολύτως απαραίτητα, και για φθηνότερες επισκέψεις σε γιατρούς.

    Βέβαια, ο κόσμος μια χαρά βγαίνει αν όχι καθημερινά, τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα. Και τι να κάνει; Να κλειστεί μέσα και να κλαίει τη μοίρα του; Υπάρχουν 24 ώρες την ημέρα, αρκούν 2-3 να μη κλαίγεσαι. Όχι τίποτα, και να κάτσεις μέσα, δεν έχει και τίποτε άλλο να κάνεις. Πάλι θα σπαταλάς το χρόνο σου στο φαγητό μιας και η τηλεόραση δεν έχει να σου προσφέρει και αυτή τίποτε το αξιόλογο.

     Παρόλο αυτά, πριν κανένα μήνα πέτυχα στη κρατική τηλεόραση ένα ρεπορτάζ για την παράνομη κοπή δέντρων στο δάσος του Σέϊχ Σου. Όχι ότι δεν θα περιμέναμε να δούμε κάτι τέτοιο, αλλά μου φάνηκε τόσο περίεργο. Ίσως να μην έπρεπε, γιατί είμαι σίγουρος ότι όσοι είχαν τζάκι για ομορφιά, πλέον το χειρίζονται καθημερινά για την θέρμανσή τους.

     Και εκεί που λέω ότι ίσως είναι υπερβολικά τα όσα βλέπουμε στα ρεπορτάζ, να σου εκεί που περπατούσα, κοντά στη γειτονιά μου, να βλέπω άνθρωπο να κόβει ξύλα μέσα στην πόλη! Δε μιλάω φυσικά για το κέντρο της Θεσσαλονίκης (εκεί δε νομίζω να βρούμε και πολλά δέντρα), αλλά σε μεγάλο δήμο, σχετικά κοντά από το κέντρο.

     Αρχίζω και αναρωτιέμαι, σίγουρα ο άλλος που τα κόβει δε θα έχει λεφτά να αγοράσει, αλλά τι φταίει και το άτιμο το δεντράκι; Να έχεις μια όαση (λέμε τώρα…) δροσιάς μέσα στην πόλη και να την εξαφανίζεις σιγά – σιγά. Και άμα τα κόψουμε και αυτά τα λίγα που μείνανε στις πόλεις, στο τέλος από τι άλλο θα περιτριγυριζόμαστε εκτός από ντουβάρια; Και μετά; Τι θα πάρουν σειρά; Τα παράγωγα του ξύλου (βλέπε οτιδήποτε χαρτικά με πρώτα και καλύτερα το βιβλία…!);

Πάντως εγώ ήξερα ότι το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, αλλά όπως τελικά φαίνεται είναι πράγμα του σατανά και θέλει κάψιμο! Στην πυρά, στην πυρά, λοιπόν;

Υ.Γ. Και για να ευθυμήσουμε λίγο, παρακάτω σας παραθέτω διάφορα τραγούδια περί... καψίματος! 

Τα ταξίδια μου: Άμστερνταμ - Ρότερνταμ - Χάγη - Ντελφτ (Ολλανδία)

Μετά από αρκετό διάστημα επανέρχομαι με άρθρο για ταξίδι! Αυτή τη φορά θα πάμε προς Ολλανδία μεριά και συγκεκριμένα στα κεντρικά και στα δυτικά της χώρας. Το συγκεκριμένο ταξίδι μου περιελάμβανε τις πόλεις: Άμστερνταμ (Amsterdam), Ρότερνταμ (Rotterdam), Χάγη (The Hague), Ντελφτ (Delft) και τα ψαροχώρια Μάρκεν (Marken) και Βόλενταμ (Volendam).

Η Ολλανδία, γνωστή και ως χώρα της τουλίπας, είναι από τους κλασικότερους προορισμούς για να επισκεφτείς, και φυσικά με πιο κλασικό προορισμό την πόλη του Άμστερνταμ. Εκτός από τις γνωστές τουλίπες είναι πολύ γνωστή για δύο χρήσεις: Την χρήση των ποδηλάτων (σε τεράστιο ποσοστό) και την νόμιμη χρήση μαλακών ναρκωτικών (έως μία ποσότητα βέβαια). 

Χαρακτηριστικό είναι ότι το επίπεδο της χώρας είναι πιο κάτω από αυτό της θάλασσας. Πραγματικά, το παρατηρείς όταν βρίσκεσαι σε δρόμους εκτός των πόλεων. Επίσης, η Ολλανδία είναι από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες. Φανταστείτε ότι σε μια χώρα 41 τετραγωνικών χιλιομέτρων (η Ελλάδα είναι 131 τ.χ) υπάρχουν 5 πόλεις με πάνω από μισό εκατομμύριο κατοίκους!

                                     Οι γνωστοί ανεμόμυλοι!

            Οι Ολλανδοί σαν άνθρωποι δεν νομίζω ότι διαφέρουν πολύ από εμάς. Το στυλ τους είναι παρόμοιο με το δικό μας μιας και είναι αρκετά χαλαρός σαν λαός και όχι τόσο συντηρητικός (τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα). Βέβαια γνωρίζουμε ότι οι Ολλανδοί δεν πετάνε και την σκούφια τους όταν ακούνε για τους Έλληνες, ειδικά την τελευταία περίοδο. Αλλά ας συνεχίσουμε με τα του ταξιδιού και μη μπλεχτούμε με τα πολιτικά για άλλη μια φορά.

            Θα ξεκινήσω με το Άμστερνταμ, στο οποίο έμεινα και τις περισσότερες μέρες. Γενικότερα σαν πόλη δεν είναι και από τις καθαρότερες, αλλά είναι αρκετά γραφική. Λίγο τα καναλάκια, λίγο η περίεργη αρχιτεκτονική των σπιτιών και αισθάνεσαι ότι είσαι σε μια διαφορετική πόλη από τις άλλες. Κίνηση δε θα βρείτε λόγω τον ποδηλάτων, και υπάρχει και μετρό και τραμ, το οποία σας πάνε παντού. Επίσης και πολύ καλό σιδηροδρομικό δίκτυο, που ενώνει όλες τις πόλεις μεταξύ τους, αλλά και τις διπλανές χώρες (Βέλγιο, Γερμανία, Λουξεμβούργο). 

     Ο χαρακτηρισμός «Μπαφούπολη» που είχε προσδώσει ένας φίλος μου, την αδικεί πολύ. Είναι λογικό σε μια χώρα που είναι νόμιμο να καπνίζεις μαύρο, να σου μυρίζει σε κάποιες γωνιές. Αυτό θα μπορούσε όμως να συμβαίνει σε οποιαδήποτε χώρα που έχει νομιμοποιήσει τα μαλακά ναρκωτικά.Εγώ προσωπικά δεν είδα κανέναν μαστουρωμένο στους δρόμους, παρά μόνο έναν Έλληνα που έβριζε στο δρόμο, ο οποίος ήταν μάλλον ξεχασμένος εκεί καιρό(αξύριστος και άπλητος!).

     Το εθνικό μουσείο και από μπροστά η νέα ατραξιόν (και διαφήμηση) της πόλης

            Το Άμστερνταμ έχει αρκετά μέρη να επισκεφτείς. Πρώτο και κλασικό η Red Light District (Τα κόκκινα φανάρια), στο οποίο βρίσκονται τα γνωστά παράθυρα με τις ιερόδουλες φάτσα φόρα, σαν άλλες Σειρήνες να προσπαθούν να σε πείσουν να μπεις στα δωματιάκια. Η ποικιλία απίστευτη από εθνικότητες, αλλά και για όλα τα γούστα. Εκεί κοντά θα βρείτε και αρκετά μαγαζιά με διάφορα live shows, τα οποία δεν τιμήσαμε. Το δεύτερο κλασικό μέρος δεν είναι άλλο από τα Coffee shops. Και φυσικά με coffee μη πάει ο νους σας στα καφέ. Είναι μαγαζιά που μπορείς να βρεις τα μαλακά ναρκωτικά και να τα δοκιμάσεις άνετα και όχι μόνο καπνίζοντας, αλλά και τρώγοντας (τα γνωστά space cake). Φυσικά μιλάμε για χρήση μόνο από ενήλικες και με απόλυτη ευθύνη του καθενός. Είναι λογικό να μη το προτείνουμε.

      Φυσικά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνετε μια μικρή κρουαζιέρα στα κανάλια της πόλης ώστε να την γνωρίσετε και από άλλη οπτική. Στο Άμστερνταμ επίσης θα βρείτε και το σπίτι της Άννας Φρανκ, γνωστή από το ημερολόγιό της που διατηρούσε όταν κρυβόταν με την οικογένειά της από τους Γερμανούς στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρκετά ενδιαφέρον, αξίζει να το επισκεφτείτε. Όπως σίγουρα θα πρέπει να πάτε και στη πινακοθήκη με τους πίνακες του Βαν Γκογκ (Van Gong), τον ίσως πιο διάσημο Ολλανδό ζωγράφο. Και μιας και βρίσκεστε στην πόλη, κάντε μια βόλτα και στο μουσείο του σεξ, το οποίο εκτός του ότι θα γελάσετε, θα δείτε ότι είναι και αρκετά  εποικοδομητικό! Αξιοσημείωτα είναι και τα Rijhmuseum, το εθνικό μουσείο της Ολλανδίας και πινακοθήκη και το Stedelijk, μουσείο μοντέρνας τέχνης.

 

- Έλα να πάμε για έναν καφέ! 

- Πάμε, πάμε!

- Ρε, κάτι μου μυρίζει εδώ μέσα...

       Στο Άμστερνταμ η κεντρικότερη πλατεία είναι η Νταμ (Dam). Τα περισσότερα events γίνονται στη συγκεκριμένη πλατεία η οποία βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Τουριστική ατραξιόν είναι και το σπίτι του Ρέμπραντ, επίσης διάσημου ζωγράφου, το οποίο είναι και μουσείο. Η πόλη διαθέτει και ζωολογικό κήπο, τον Άρτις (Artis). Και μα φυσικά, για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου, στην πόλη βρίσκεται και το στάδιο Amsterdam Arena, που είναι η έδρα του Άγιαξ (ή Αίαντας στα ελληνικά. Δε μας συμπαθούν κιόλας, αλλά ονόματα από την ελληνική μυθολογία παίρνουν).

            Ας πάμε και λίγο τώρα στο Ρότερνταμ. Το Ρότερνταμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ολλανδίας με το μεγαλύτερο λιμάνι όχι μόνο της χώρας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης. Ουσιαστικά είναι μια βιομηχανική πόλη, οπότε ξεφεύγει από το στυλ του Άμστερνταμ. Θα βρείτε αρκετούς ουρανοξύστες και πολλά σπίτια σε μοντέρνο ρυθμό. Χαρακτηριστικά είναι τα γνωστά τετράγωνα σπίτια, τα οποία είναι σπίτια σε σχήμα κύβου και γυρισμένα σε 45 μοίρες! 

                               Τα τετράγωνα σπίτια. Φαίνονται αρκετά άνετα...

Επίσης, αρκετά ενδιαφέρουσα είναι η γέφυρα της πόλης, η Erasmusbrug, την οποία ονομάζουν και Κύκνο, λόγω της ιδιαίτερης εμφάνισης της. Βέβαια, δε θα παραλείψετε να ανεβείτε στο Euromast, ο ψηλότερος πύργος της πόλης, στον οποίο μπορείτε να θαυμάσετε από ψηλά όλη την πόλη. Για τους πιο τολμηρούς, εκεί μπορείτε να κατέβετε τον πύργο με σχοινιά, ως άλλοι αναρριχητές (φυσικά και ΔΕΝ το κάναμε εμείς!). 

                         Βραδινή άποψη της γέφυρας Erasmusbrug

Για την Χάγη δε θα αναφέρω πολλά. Επίσης σύγχρονη πόλη στην οποία βρίσκονται αρκετοί διεθνείς οργανισμοί με πρώτο και καλύτερο το Διεθνές Δικαστήριο. Το Διεθνές Δικαστήριο εδρεύει στο Peace Palace, ένα αρκετά όμορφο παλάτι και εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά. Όσο για το Ντελφτ, θα σας θυμίσει πάλι το Άμστερνταμ, μιας και είναι μια κλασική πόλη της Ολλανδίας με τα καναλάκια της. Εκεί βρίσκεται το Delft University of Technology, το μεγαλύτερο και αρχαιότερο πανεπιστήμιο της χώρας. Θεωρείται και το καλύτερο για σπουδές σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο για μηχανικούς. Επίσης, η πόλη φημίζεται για τα κεραμικά της, γνωστά και ως Delftware.

                   Το Peace Palace, η έδρα του Διεθνούς Δικαστηρίου

 Τέλος, αν θέλετε να πάρετε μια γεύση από χωριό της Ολλανδίας, κοντά σε όλα τα παραπάνω μέρη είναι τα χωριά Βόλενταμ και Μάρκεν. Θα δείτε μικρά σπιτάκια δίπλα στη θάλασσα, πολύ γραφικά και όμορφα. Επίσης θα δείτε ότι στα σπίτια δεν υπάρχουν κουρτίνες μιας και δεν έχουν πρόβλημα και δε θεωρούν ότι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν!

                   Είναι να μη θέλεις να πας να δεις τα χωριουδάκια;

Η Ολλανδία είναι ωραιότατος προορισμός. Και μόνο να βλέπεις τα καναλάκια και τα ποδήλατα να κυκλοφορούν από δίπλα σου, χωρίς θορύβους και άσχημες μυρωδιές (εκτός όταν περνάς από τα coffee shop ;-D), αισθάνεσαι ηρεμία και γαλήνη. Θέλει λίγο προσοχή στα βράδια, ειδικά στο Άμστερνταμ, αλλά κατα τ' άλλα θα περάσετε πάρα πολύ όμορφα και θα γυρίσετε με τις καλύτερες εντυπώσεις!

Η τηλεόραση που σου αξίζει

Τον τελευταίο καιρό παρότι είμαι αρκετό χρόνο στο σπίτι (η αγαπημένη ανεργία βλέπεται…) την τηλεόραση την ανοίγω ελάχιστα. Και όμως, δεν είναι λόγω του ότι τρώω πολύ χρόνο στον υπολογιστή, όπως πολύ θα μπορεί να νομίζουν. Ανέκαθεν από τα δέκα μου χρόνια (ναι, από τόσο μικρός ασχολιόμουν με υπολογιστές…!), ο χρόνος για την τηλεόραση υπήρχε. Και ήταν αρκετός.
     Κάποτε χαιρόσουν να ανοίξεις την τηλεόραση. Υπήρχαν χαρούμενες παιδικές εκπομπές, ωραιότατα ελληνικά σίριαλ, και αξιολογότατες εκπομπές. Φυσικά όχι ότι δεν υπήρχαν και trash εκπομπές. Αυτές σε οποιαδήποτε χώρα και να βρίσκεσαι και να ανοίξεις την τηλεόραση θα υπάρχουν. Αλλά αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι το trash, ή το σκουπίδι στην ελληνική γλώσσα(απλά είναι τόσος βαρύς ο χαρακτηρισμός που λες να μην τον χρησιμοποιείς), αρχίζει και κατακλύζει την ελληνική τηλεόραση από το πρωί έως το βράδυ. Πλέον είναι ελάχιστες οι αξιόλογες εκπομπές που και εγώ ακόμα ούτε αυτές θα δω αφού δεν έχω διάθεση να πατήσω το κουμπί ΟΝ του χειριστηρίου. 

 Το θέμα είναι ποιος φταίει για την κατάντια της ελληνικής TV; Ο ιδιοκτήτης του καναλιού; Ο παραγωγός μιας εκπομπής; Μήπως αυτός που διαμορφώνει το πρόγραμμα; Ή ο παρουσιαστής; Φυσικά και κανένας από όλους αυτούς δε φταίει παρά μόνο ο ίδιος ο τηλεθεατής. Και γιατί; Γιατί δίνει αξία σε ανθρώπους που δεν πρέπει. 

 

                                        Τι βλέπω και εγώ το νήπιο...

Κανείς δε λέει να μην ανοίξεις την τηλεόραση. Ίσα, ίσα δεν είναι λίγες οι φορές που μας έχει δώσει αρκετές δόσεις ψυχαγωγίας, ενημέρωσης, ακόμα και συγκίνησης. Μη ξεχνάμε ότι είναι ένα από πιο διαδεδομένα μέσα ενημέρωσης (αν και πιστεύω ότι πλέον το διαδίκτυο έχει τα πρωτεία) και ένα μέσο που στη στιγμή μπορεί να σε ψυχαγωγήσει.

Το ζήτημα, όμως, είναι άλλο. Ότι εσύ τηλεθεατή, «θεοποιείς» αρκετούς από αυτούς, ώστε να έχουν ψωνιστεί τόσο πολύ με τη δημοσιότητα και να τους βλέπουμε (ή καλύτερα βλέπεται…) στα κανάλια να θεωρούν τους εαυτούς τους «ανώτερα»πλάσματα από τον απλό καθημερινό Έλληνα.

Ακόμα περισσότερο, αυτό αρχίζει και εξαπλώνεται και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Δε λέω, φυσικά και να δημιουργήσουν οι παρουσιαστές και οι καλλιτέχνες λογαριασμούς και στο Facebook, και στο Twitter, και στο Google+, και όπου γουστάρουν. Και κάποιοι αξίζουν και να τους ακολουθείς ίσως. Αλλά όταν βλέπω άτομα της τηλεόρασης και της μουσικής που για μένα, καλώς ή κακώς, είναι κατωτέρου επιπέδου, που τους ακολουθούν χιλιάδες και τους υπερεκτιμούν και τους έχουν κάνει να πιστεύουν πως είναι η Oprah, η Lady GaGa και ο Larry King μαζί, τότε στεναχωριέμαι πολύ για την κατάντια και της τηλεόρασης, αλλά και γενικότερα του ελληνικού πολιτισμού!

Κατάλαβε φίλε τηλεθεατή ότι εσύ φταις για αυτή την κατάντια (και δυστυχώς αυτό δεν ισχύει μόνο στην τηλεόραση…!). Και μη σε στεναχωρεί που βλέπεις τούρκικες  σειρές στο πρόγραμμά σου. Αρχίζω και πιστεύω ότι είναι πολύ πιο ανώτερες πλέον από τα περισσότερα ελληνικά προγράμματα που παίζουν τις υπόλοιπες ώρες…

Να φοβάται κανείς ή να μη φοβάται;

 

Εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά από τότε που μπήκα στο πανεπιστήμιο, είμαι φανατικός του περπατήματος. Παρότι μάλιστα μένω σχετικά μακριά από το κέντρο της πόλης μου, για μένα είναι ότι καλύτερο να κατεβαίνω με τα πόδια. Στα αυτιά μου το mp3 player και κάτω στο κέντρο, στην παραλία ή στο πανεπιστήμιο. Για μένα έχει γίνει καθημερινή συνήθεια, αφού και για απόσταση 5 λεπτών, πάλι με το mp3 θα κυκλοφορώ.

Τελευταία αυτή όμως η αγαπημένη μου συνήθεια πιστεύω ότι ίσως δε θα μου βγει σε καλό. Και τι εννοώ με αυτό; Το ότι φοβάμαι πλέον να περπατάω στην πόλη μου ήρεμα όπως πριν μια πενταετία. Λίγο η τηλεόραση και το διαδίκτυο που μας τρομοκρατούν, λίγο το ότι όσο μεγαλώνω τα μυαλά είναι πιο προσγειωμένα, και όποτε περπατώ νομίζω ότι από κάποιο στενό κάποιος θα έρθει να μου χιμήξει. Από τον άνθρωπο που βρίσκεται στα σκουπίδια, από αυτόν που βγαίνει από το αμάξι, μέχρι τον αλλοδαπό που περπατάει από πίσω μου.

Παλαιότερα η αλήθεια είνα πως ήμουν πιο αναίσθητος. Θα μπορεί να γυρνούσα και δύο ή τρεις η ώρα το βράδυ σπίτι μέσα από σκοτεινούς δρόμους και σοκάκια χωρίς φόβο. Το θέμα είναι γιατί μετά από τόσα χρόνια τώρα τελευταία να μην μπορώ να μην είμαι τόσο αναίσθητος όπως τότε; Και γιατί θα πρέπει να φοβάμαι να κυκλοφορώ στην ίδια μου την πόλη;

Θα μου πείτε το ότι ήσουν αναίσθητος και δεν σε έκαναν τίποτε, να λες πάλι καλά. Βέβαια, όμως, το κακό μπορεί να σε βρει και οπουδήποτε. Ακόμα και σε έναν πολυσύχναστο δρόμο. Εμένα όμως το κυρίως που με στεναχωρεί σε όλα αυτά είναι το να βρίσκομαι σε μια χώρα που πλέον δεν αισθάνεσαι την ασφάλεια που αισθανόσουν πριν από λίγα μόλις χρόνια. Αφού όταν κυκλοφορώ με το mp3 player νομίζω ότι όλοι με κοιτάνε στο δρόμο σαν να φοράω πολύτιμο κολιέ με πέρλες.
       Πάνω όμως απ΄όλα όμως είναι ότι με την κατάσταση που μας έφτασαν κάποιοι σε αυτήν την υπέροχη κατα τ' άλλα χώρα, στο τέλος θα κόψουμε και τις πιο αγαπημένες μας συνήθειες. Από το αθώο περπάτημα στην πόλη, μέχρι το να μην μπορούμε να βρισκόμαστε μεταξύ μας από το φόβο να βγούμε από το σπίτι...

 

Υ.Γ. Διάβαζα πριν λίγους μήνες για το πόσο επίφοβες είναι κάποιες από τις πόλεις της Ισπανίας, ειδικά η Μαδρίτη. Εγώ πάλι που βρέθηκα εκεί στο τέλος του καλοκαιριού, μόνο αυτό δεν αισθάνθηκα. Το βράδυ άνετα κυκλοφορούσες και μάλιστα οι ηλικίες ποίκιλαν. Αλλά άλλη η κατάσταση πλέον στην Ελλάδα, και άλλη στην Ισπανία...

Τα ταξίδια μου: Λονδίνο (Ηνωμένο Βασίλειο)

    
     Το Λονδίνο (London) είναι μια από τις κλασικές πόλεις της Ευρώπης που θα πρέπει κάποιος να επισκεφτεί. Μια πόλη κέντρο πολλών πραγμάτων με μεγάλο αριθμό μεταναστών. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι συνέδριο σε των Ηνωμένων Εθνών μιας και δεν λείπει καμία εθνικότητα από τους δρόμους. 
      Στην πόλη έχω πάει δύο φορές, με διαφορετική παρέα την κάθε φορά. Την πρώτη φορά βρέθηκα εκτός από το Λονδίνο, και σε δύο μικρότερες περιοχές της πόλης. Αλλά αυτά θα τα γράψουμε στην πορεία του άρθρου. Αυτή τη φορά θα γράψω πιο γενικά και όχι με βάση το τι έκανα την κάθε μέρα που βρισκόμουν εκεί. Θα γράψω τι είδα, τι έκανα και γενικώς έναν οδηγό της πόλης μέσα από τη δική μου ματιά. 
    Την πρώτη φορά πήγα με γκρουπ και έμεινα σε ξενοδοχείο, το οποίο μάλιστα βρισκόταν δίπλα στα γραφεία της Σκότλαντ Γιαρντ (Scotland Yard), της αστυνομίας του Λονδίνου. Οπότε φαντάζεστε τη χαρά ήμασταν που είχαμε την προστασία των αστυνομικών…! Η θέση που βρισκόταν το ξενοδοχείο ήταν κεντρικότατη, μιας και πολλά από τα αξιοθέατα της πόλης ήταν πολύ κοντά μας. Τη δεύτερη φορά μέναμε σε φίλο, οπότε είχαμε πολύ περισσότερο χρόνο στο δούμε αλλά και στο να διασκεδάσουμε. Και ας ξεκινήσουμε με το τι είδα. 

                                              Το Βρετανικό Μουσείο 
 
       Η πόλη έχει πάρα πολλά μουσεία, όπως και κάθε μεγάλη πόλη της Ευρώπης. Φυσικά το πρώτο κλασικό για επίσκεψη δεν είναι άλλο από το Βρετανικό Μουσείο. Ένας λόγος παραπάνω για μας μιας και υπάρχει ολόκληρη αίθουσα για τα ελληνικά εκθέματα και για τα κλεμμένα (μη κρυβόμαστε) μάρμαρα του Παρθενώνα. Βέβαια το μουσείο έχει και πολλές άλλες αίθουσες με εκθέματα από διάφορους άλλους πολιτισμούς, όπως τον κινέζικο, βαβυλωνιακό, αιγυπτιακό κοκ. Η αλήθεια είναι ότι την πρώτη φορά είδαμε πολύ φευγαλέα την αίθουσα με τα ελληνικά μνημεία, ενώ τη δεύτερη περάσαμε στα γρήγορα όλο του μουσείο. Να σημειώσω ότι η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους, ανεξαρτήτου ηλικίας. 
      Το δεύτερο κλασικό μουσείο για επίσκεψη δεν είναι άλλο από αυτό της Madame Tussauds. Ή αλλιώς του μουσείο με τα κέρινα ομοιώματα. Εδώ έχω να πω ότι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το πότε θα πάτε. Την πρώτη φορά που πήγαμε ήταν μέρα Σάββατο και γινόταν χαμός από τα γκρουπ και από τον κόσμο. Ουρές πολύ μεγάλες έξω, μέσα με το ζόρι μπορούσες να βγάλεις φωτογραφίες και σε κάποια σημεία στριμωχνόσουν από κινέζους τουρίστες! Τη δεύτερη φορά πήγαμε πρωί καθημερινής και δεν υπήρχε καθόλου ουρά και σχεδόν καθόλου κόσμος. Τώρα, το μουσείο σαν μουσείο αξίζει, γιατί δε δείτε αρκετές προσωπικότητες από όλους τους χώρους του παγκόσμιου θεάματος. Μπορείτε με το εισιτήριο να ζητήσετε να έχετε πρόσβαση και στο χώρο του πλανητάριου, αν και όχι κάτι το ιδιαίτερο. Όπως επίσης και σε ένα χώρο μετά υπάρχει αίθουσα (Chamber of Horrors) με ζωντανούς ηθοποιούς που σε τρομάζουν (ακόμα δε ξεχνώ αυτόν που μου φύσηξε μέσα στο αυτί), όπως και το τρενάκι Spirit of London, το οποίο έχει βαγονάκι σε μορφή μαύρου ταξί και σε κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο. Σημείωση: Το εισιτήριο είναι λίγο θα σας τσιμπήσει, αλλά αξίζει με τα χίλια η επίσκεψη. 

                          To Madame Tussauds με το Πλανητάριο 
 
       Στο Λονδίνο υπάρχει εξαιρετική Εθνική Πινακοθήκη για επίσκεψη με αρκετά έργα από γνωστούς ζωγράφου του παγκόσμιου στερεώματος. Όπως επίσης και η Πινακοθήκη Τέιτ (Tate Museam), από τις γνωστότερες της πόλης. Επίσης, υπάρχει το Tower of London, κομμάτι του ιστορικού βασιλικού παλατιού, το οποίο είναι ανοιχτό για τους τουρίστες. Για τους πιο τολμηρούς, υπάρχει και το London Dungeon, το οποίο αναδημιουργεί ιστορικά γεγονότα μέσα όπως από χιούμορ και τρόμο (κάτι σαν την αίθουσα στο Madame Tussauds). Για πιο σύγχρονα μουσεία θα πάτε στο μουσείο Eπιστήμης (Science Museam) και στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Museam of Natural History). Ιδιαίτερα το δεύτερο είναι εξαιρετικό και θα χρειαστείτε αρκετό χρόνο για να το γυρίσετε. Αξίζει όμως τον κόπο. Για συναυλίες εσωτερικού χώρου υπάρχει το Royal Albert Hall (τραγούδησε και η Άννα Βίσση εκεί…). Όσο για εκκλησίες, γνωστότερη ο Καθεδρικός του Αγίου Παύλου, όπου εκεί τελέστηκαν και πολλές κηδείες όπως του Ουίνστον Τσώρτσιλ, του λόρδου Νέλσον, αλλά και της λαίδης Νταϊάνα. Άλλη γνωστή εκκλησία είναι και το Αβαείο Γουεστμίνστερ (Westminster Abey), το οποίο βρίσκεται κοντά στο Big Ben. Φυσικά, υπάρχουν και γνωστά γήπεδα για επίσκεψη στο Λονδίνο με πρώτο και καλύτερο το Γουέμπλει (Wembley), γήπεδο ποδοσφαίρου και αυτό του Γουίμπλετον (Wimbledon), γήπεδο τένις. Στο Wimbledon καλό είναι να πάτε μόνο αν έχει αγώνες, γιατί αλλιώς δε θα δείτε και τίποτε το σημαντικό… 

                                 Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου
 
       Στην πόλη θα βρείτε και αρκετά τεράστια πάρκα. Τα Χάιντ Παρκ (Hyde Park), Ρέτζεντς Παρκ (Regent’s Park) και Σαιντ Τζέιμς Παρκ (St. James Park) είναι από τα βασικά. Συνολικά και τα 3 σχεδόν αντιστοιχούν σε 350 εκτάρια…! Είναι ότι πρέπει για βόλτες και παιχνίδι και οι Λονδρέζοι τα τιμούν δεόντως ειδικά όταν ο καιρός είναι καλός. Τα πάρκα είναι εξαιρετικά και σε κάποια από αυτά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συναντήσετε αρκετά σκιουράκια στο δρόμο σας! Τώρα ας πάμε στα γνωστότερα αξιοθέατα της πόλης. Πρώτο και κλασικότερο όλων πιο άλλο; Μα φυσικά το περίφημο Big Ben. Μαζί με το κοινοβούλιο, το Big Ben είναι το αξιοθέατο που δε θα παραλείψετε να επισκεφτείτε. Βγάλτε πάμπολλες φωτογραφίες και συνεχίστε για το Tower Bridge, την γνωστότερη γέφυρα της πόλης. Στον Τάμεση γενικότερα θα βρείτε αρκετές γέφυρες, αλλά η Tower Bridge είναι ιδιαίτερη και αρχιτεκτονικά. Καλό είναι να περάσετε και από το παλάτι του Μπάκιγχαμ, να χαιρετήσετε την βασιλομήτωρ. Μη σας περάσει για αγενείς…! Θα το βρείτε στην μία άκρη του Hyde Park (μη ξεχνάτε ότι τα περισσότερα πάρκα σο Λονδίνο είναι βασιλικά). Τέλος, θα πάτε και σε κάτι πιο σύγχρονο που δεν είναι άλλο από το London Eye. Δημιουργήθηκε για το νέα χιλιετία και οι Λονδρέζοι το θεωρούν μέρος πλέον της πόλης τους. Ουσιαστικά δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μύλο σαν αυτούς ενός λούνα παρκ σε μεγαλύτερο μέγεθος.

                                    Κομμάτι του Hyde Park από ψηλά!
 
      Εκτός από πολλά πάρκα, το Λονδίνο έχει και πολλές πλατείες με αρκετό κόσμο. Οι πιο βασικές είναι: Η πλατεία Πικαντίλι (Picadilly Circus), στην οποία θα βρείτε πολλά μπαρ, καφετέρειες, εστιατόρια αλλά και την Τσάινα Τάουν (China Town) της πόλης. Η πλατεία Λέστερ (Leicester Square), στην οποία υπάρχουν πολλοί κινηματογράφοι και θέατρα, και συνήθως εκεί γίνονται και πολλές παγκόσμιες πρεμιέρες ταινιών. Εξίσου γνωστή είναι και η πλατεία Τραφάλγκαρ (Trafalgar Square). Εκεί θα βρείτε αρκετά γλυπτά και αγάλματα Επίσης εκεί βρίσκεται και η Εθνική Πινακοθήκη. Τέλος, στο Κόβεντ Γκάρντεν (Covent Garden) βρίσκεται η κεντρική αγορά της πόλης στην οποία επίσης θα βρείτε πληθώρα μαγαζιών και καφέ.

                           Άποψη της πλατείας Τραφάλγκαρ
 
        Και μετά τις πλατείες ας περάσουμε και στους δρόμους και τις συνοικίες. Και θα μιλήσουμε για την Οξφορντ Στριτ (Oxford Street), τον δρόμο για τους λάτρεις των αγορών. Θα βρείτε τα καλύτερα μαγαζιά και με πρώτο και καλύτερο το περίφημο Harrods. Μην το παραλείψετε έστω και για μια βόλτα, γιατί όχι να πάρετε και κάτι για να θυμάστε. Άλλος γνωστός δρόμος για ψώνια είναι και η Bond Street. Για εσάς που δεν έχετε και πολλά να δώσετε, μην ανησυχείτε. Υπάρχει και το Κάμντεν (Camden Town), λίγο πιο έξω από το κέντρο του Λονδίνου για φθηνότερες αγορές στο οποίο θα βρείτε αρκετούς πάγκους. Επίσης και στο Portobello Road θα βρείτε υπαίθριες αγορές, αλλά ακριβότερες. Εφόσον θα φτάσετε στο Portobello Road, να ξέρετε ότι βρεθήκατε στο γνωστό Notting Hill, μία από τις γνωστότερες συνοικίες του Λονδίνου (διάσημο και από την ομώνυμη ταινία με την Τζούλια Ρόμπερτς και Χιου Γκραντ). Επίσης, καλό είναι να πάτε και στην περιοχή του Γκρίνουιτς, ώστε να πατήσετε πάνω στον μεσημβρινό και να δείτε και το αστεροσκοπείο της πόλης. 

                      Περπατώντας στο Notting Hill να τι θα δείτε!
 
       Και τέλος, τι άλλο από την βραδινή διασκέδαση στο Λονδίνο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πόλη το βράδυ είναι για τους νέους, και μάλιστα μεθυσμένους νέους. Μη σας φανεί περίεργο που θα δείτε αρκετούς Άγγλους να ξερνούν στο δρόμο. Για αυτούς είναι φυσικό φαινόμενο. Κλασική περιοχή αυτή του Soho. Η περιοχή είναι στο στυλ του Γκάζι στην Αθήνα και της Συγγρού στη Θεσσαλονίκη. Κακόφημες περιοχές, οι οποίες με τις κατάλληλες αλλαγές έχουν γίνει τα in στέκια των πόλεων. Βέβαια και στις παραπάνω πλατείες που έχουμε αναφέρει θα βρείτε πολλές παμπ για μπύρες και γενικότερα δε θα βαρεθείτε το βράδυ στο Λονδίνο. Λίγη προσοχή στους μεθυσμένους και θα περάσετε χάρμα! 

                                    Η Piccadilly Circus

        Για τις μετακινήσεις σας μην ανησυχείτε καθόλου! Το μετρό της πόλης είναι από τα παλαιότερα του κόσμου και έχει πάρα πολλές γραμμές που μπορούν να σε πάνε σε οποιοδήποτε μέρος της πόλης και των περιχώρων. Επίσης, για τους ξενύχτηδες υπάρχουν και νυχτερινά λεωφορεία  με σχετικά συχνά δρομολόγια.
     Η πόλη του Λονδίνου είναι από τους κλασικούς προορισμούς της Ευρώπης. Λογικό να θεωρείτε μιας και δεν της λείπει τίποτα. Από εδώ ξεκίνησαν και δημιουργήθηκαν τάσεις σε διάφορους τομείς και δεν παύει ακόμα και σήμερα να θεωρείτε το κέντρο της Ευρώπης, από την οποία επηρεάζονται και οι υπόλοιπες πόλεις αυτής. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα πάτε μόνο μια φορά στη ζωή σας στο Λονδίνο, γι αυτό να είστε σίγουροι ί ;-)! 


Υ.Γ. Εμείς επισκεφτήκαμε επίσης το κάστρο του Γουίνδσορ (Windsor Castle), το οποίο βρίσκεται εκτός του Λονδίνου και είναι επίσης βασιλικό θέρετρο. Επίσης πήγαμε για λίγο και στο Oxford, την γνωστή πανεπιστημιούπολη της Αγγλίας, όπως και στο χωριό του Σαίξπηρ, το Στράτφορ. Το τελευταίο καλό είναι να πάτε να το δείτε, γιατί η εικόνα του θα σας πάει στον εποχή που ζούσε ο Σαίξπηρ! 

 

                      Είναι να μη θες να πας στο χωριό του Σαίξπηρ;

Τα ταξίδια μου: Σύρος - Τήνος - Μύκονος - Πάρος

 

    Επιστροφή σε ελληνικά μέρη και όπως πάντα σε νησιά! Και αυτή τη φορά θα συνδυάσουμε 3 νησιά μιας και το συγκεκριμένο ταξίδι τα είχε λίγο απ’ όλα! Να προειδοποιήσω για τους αναγνώστες ότι το συγκεκριμένο άρθρο δε θα δώσει και πάρα πολλές πληροφορίες για τα νησιά. Δυστυχώς κάποια από αυτά δεν τα γυρίσαμε ή ήμασταν μόλις για μία μέρα. Βέβαια η εμπειρία στο νησί, είναι εμπειρία. Όσο και να έχεις καθίσει.

    Στο παρόν άρθρον θα «αναλύσω» το κάθε νησί ξεχωριστά. Η αλήθεια είναι πως δύο από αυτά τα ξαναεπισκέφτηκα, τη Σύρο και την Τήνο. Με διαφορά 6-7 χρόνων περίπου. Το πρώτο, λοιπόν, ταξίδι περιελάμβανε όλα τα τέσσερα νησιά. 

   Το να συνδυάσεις 4 σε 1 είναι πολύ καλό αν και ολίγον κουραστικό. Πάντως λόγω του ότι τα συγκεκριμένα νησιά δεν είναι τεράστια, νομίζω ότι δεν είναι κακό να τα επισκεφτείς όλα μαζί. Ας ξεκινήσουμε με την προσωπική μου ανάλυση:

Σύρος

                       Το Δημαρχειακό Μέγαρο στην Πλατεία Μιαούλη

    Η Σύρος θεωρώ ότι είναι ένα πάρα πολύ όμορφο νησί. Ξεφεύγει από την αρχιτεκτονική των κυκλαδίτικων νησιών, ειδικά στην πρωτεύουσα την Ερμούπολη. Σε αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο το ότι στη Άνω Σύρο προϋπήρξαν οι Βενετοί.

    Το πρώτο πράγμα που θα δείτε με το που φτάνετε στο λιμάνι της Ερμούπολης είναι τα διαφορετικά χρώματα στα σπίτια Και φυσικά τους δύο λόφους όπου στον ένα υπάρχει η Καθολική Εκκλησία και στην άλλη η Ορθόδοξη. Αν πάτε χωρίς αμάξι να ξέρεται ότι σας περιμένει ποδαρόδρομος με ανηφόρες. Αλλά αξίζει και μόνο για να περπατήσετε στα σοκάκια. Είναι τόσο γραφικά που σταματάς παντού για να βγάζεις φωτογραφίες. Προσοχή όμως στις γάτες που είναι υπεραρκετές! Και το πρόβλημα δεν είναι αυτές, αλλά τα περιττώματα τους…

     Το κέντρο της Ερμούπολης είναι η πλατεία Μιαούλη στην οποία βρίσκεται και το Δημαρχιακό Μέγαρο. Μαρμαρόστρωτη πλατεία, στην οποία βρίσκονται διάφορα καφενεδάκια, αλλά και κλαμπάκια για την νυχτερινή σας έξοδο. Στο Δημαρχείο βρίσκεται και το αρχαιολογικό μουσείο του νησιού. Σημείωση: Εκείνη την μέρα είδα τον τότε δήμαρχο να τρώει μια ωραιότατη τούμπα… 

     Σύρος δεν είναι μόνο η Ερμούπολη. Τουλάχιστον εμείς γυρίσαμε και το υπόλοιπο νησί (την πρώτη φορά). Εμείς μέναμε στην Αζόλιμνο, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Ερμούπολη. Αρκετά τουριστικός προορισμός με ωραία παραλία. Πολύ όμως γραφικό είναι το Κίνι, ψαροχώρι επίσης λίγα χιλιόμετρα πιο έξω από την Ερμούπολη. Εκεί μας είπαν ότι το ηλιοβασίλεμα είναι αντάξιο με αυτό στην Οία. Και δεν είχαν άδικο. Επίσης άλλοι μικροί μικροί παραθαλάσσιοι οικισμοί του νησιού που αξίζουν επίσκεψη είναι ο Γαλησσάς, ο Φοίνικας, η Ποσειδωνία, η Βάρη, και οι Αγκαθωπές.

    Τέλος, δεν είναι δυνατόν να πάτε μέχρι εκεί και να μην αγοράσετε συριανά λουκούμια και την πασίγνωστη χαλβαδόπιτα! Εμείς πήγαμε και στο εργοστάσιο παραγωγής (σαν άλλοι Μαμαλάκηδες!) και εφοδιαστήκαμε με τα προϊόντα του νησιού.

                                                          Αζόλιμνος

Τήνος

                                     Παραλία της Τήνου

    Δε θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου! Στην Τήνο και τις δύο φορές που πήγα έμεινα μόνο στη Χώρα. Την πρώτη φορά πήγα μόνο ημερήσια και χωρίς αμάξι και τη δεύτερη φορά για παραπάνω μέρες αλλά πάλι χωρίς αυτοκίνητο.

    Η Τήνος είναι λιγότερο όμορφη σε σχέση με τα άλλα νησιά των Κυκλάδων που έχω πάει, αλλά έχει και αυτή τα δικά της χαρακτηριστικά. Φυσικά το πρώτο είναι η εκκλησία της Παναγίας, όπου κάθε Δεκαπενταύγουστο γίνεται ο τρελός χαμός από τους πιστούς. Από το λιμάνι ήδη υπάρχει χαλί για τους προσκυνητές που θέλουν να φτάσουν να προσκυνήσουν γονυπετώς.

   Πολλά μαγαζάκια με σουβενίρ θα συναντήσετε στη διαδρομή για να ανέβετε στην εκκλησία, από τα οποία μπορείτε να εφοδιαστείτε με μπουκαλάκια για αγιασμό (και σε διάφορα μεγέθη και όψεις!). Θυμίζει και λίγο από Μοναστηράκι το όλο σκηνικό. Αφού προσκυνήσετε, θα κατεβείτε κάτω στην παραλία στην οποία θα βρείτε αρκετές καφετέριες και εστιατόρια. Το βράδυ έχει μέρη για διασκέδαση, σαφώς λιγότερα από τη Σύρο. Όμως θα περάσετε καλά αν είστε και με καλή παρέα.

    Δυστυχώς δεν μπορώ να γράψω περισσότερα για το νησί. Από φίλο μου που το έχει γυρίσει έχω ακούσει τα καλύτερα και για το υπόλοιπο νησί. Μάλιστα μου ανέφερε ότι έχει εκπληκτικές παραλίες και μάλιστα αρκετές. Η καλύτερη και πιο γνωστή είναι αυτή της Καρδιανής. Εύχομαι στο μέλλον να πάω ξανά για να τις τιμήσω και εγώ!

                            Η είσοδος στην Παναγία της Τήνου

Μύκονος

                                        Πανοραμική άποψη της Χώρας

    Ένα νησί με μπόλικη ιστορία. Όχι όμως αρχαία, αλλά σύγχρονή! Στη Μύκονο ίσως βρέθηκα τις πιο ακατάλληλες ώρες. Πήγα αρκετά πρωί και έφυγα μετά τη δύση του ηλίου… Δυστυχώς μόνο για ημερήσια εκδρομή. Φυσικά αυτό δεν ήταν τροχοπέδη στο να γυρίσουμε το νησί.

   Η συνολική μου εικόνα από τη νησί (και ας με συγχωρέσουν οι κάτοικοι) ήταν ότι η Μύκονος είναι ένα ξερονήσι. Δέντρα μηδαμινά. Θα μου πεις σε κυκλαδίτικο νησί πας. Ναι, αλλά έχω πάει στη Σύρο το οποίο είναι επίσης κυκλαδίτικο νησί και έχει τα δέντρα. Εμείς επειδή κάναμε τουρ με το αυτοκίνητο, μου κακοφάνηκε που έβλεπα μόνο σπίτια και βράχια παντού. Και το κακό είναι ότι και τα σπίτια μου φάνηκαν πολύ απλοϊκά σε σχέση για παράδειγμα με της Σαντορίνης, που και εκεί δε θα δεις δέντρα, αλλά βλέπεις όμορφα σπίτια χτισμένα πάνω στα βράχια του νησιού.

     Για μένα ότι αξίζει πιο πολύ είναι η Χώρα. Για την οποία δεν μπορώ να πω κανέναν κακό λόγο. Πολύ γραφική και υπέροχα τα σοκάκια για περπάτημα. Στη Χώρα θα βρείτε τους ανεμόμυλους χαρακτηριστικό αξιοθέατο του νησιού, και την Εκκλησία Παραπορτιανή. Επίσης, μην δε πάτε να δείτε την άποψη της μικρής Βενετίας και να πιείτε και έναν καφέ με το κύμα να σκάει δίπλα σας.

     Για τη βραδινή έξοδο τι να πω. Παρότι δεν ήμουν εκεί την φαντάζομαι. Αφήστε που πιστεύω πιο πολλά θα μάθω από το δελτίο του Star, παρά το να ήμουν εγώ εκεί. Και φυσικά η νυχτερινή ζωή της Μυκόνου θεωρείται από τις πιο ζωντανές και ενεργές στην Ευρώπη. Άρα και μόνο γι’ αυτό, όποιος θέλει να το γλεντήσει θα πάει.

  Παραλίες έχει όπως είναι λογικό το νησί με χαρακτηριστικότερη αυτή του Super Paradise. Αλλά για να μη λέμε μόνο τα κλασικά, πολύ καλή είναι και η παραλία Ελιά (εμείς αυτήν τιμήσαμε!). Και εδώ να σημειώσω πριν φύγετε, να φάτε «κοπανιστή», το χαρακτηριστικό τυρί της Μυκόνου. Τόσο κόπο κάνατε για να πάτε! Αφήστε που είμαι σίγουρος ότι θα σας δώσει δυνάμεις για τα βραδινά σας ξενύχτια ;-D !

                                                      Η μικρή Βενετία

Πάρος

                                                    Πάρος και Παροικιά

    Να με συγχωρέσετε για δεύτερη φορά, αλλά και για την Πάρο δεν έχω να γράψω πολλά. Κι αυτό γιατί βρεθήκαμε εκεί πάλι για μία μόλις μέρα. Οπότε ας γράψω για ότι έχω δει και μπορώ να αναφέρω.

    Η Πάρος είναι αρκετά μεγάλο νησί. Θεωρώ ότι κανονικά θα πρέπει να την επισκεφτείς μόνη της, άντε το πολύ σε συνδυασμό με τη Νάξο που είναι δίπλα. Κοσμοπολίτικο νησί και αυτό, όχι βέβαια τόσο όσο η Μύκονος. Και πραγματικά θεωρώ ότι επειδή είναι μεγάλο νησί και έχει πολλά να δεις, καλό είναι να κάτσετε αρκετά.

    Εμείς, λοιπόν, προλάβαμε να πάμε στην Παναγία την Εκατονταπυλιανή που βρίσκεται στην Παροικιά, πολύ κοντά στο λιμάνι.(μετά από την Παναγία της Τήνου, νομίζω ότι επιβάλλεται να πας και σε αυτή την εκκλησία ;-)). Η Παροικιά είναι γραφική, αλλά όχι τόσο όσο θα περίμενες. Από εκεί βρεθήκαμε στις Κολυμπήθρες, ίσως την γνωστότερη παραλία της Πάρου. Φυσικά καταλαβαίνεται ότι καταλήξαμε εκεί για να πάμε μετά άμεσα για ψαράκι στην Νάουσα. Βρίσκεται στα βόρεια του νησιού και εμένα με ενθουσίασε περισσότερο από την πρωτεύουσα του νησιού.

    Αυτά προλάβαμε να δούμε, γιατί όπως προέγραψα δεν αρκούσε ο χρόνος για κάτι παραπάνω. Αλλά θα ήθελα πολύ σύντομα να πάω ώστε να έχω περισσότερα να δω και να γράψω!

                                                         Η Νάουσα

   Αυτό ήταν στο σύνολο το ταξίδι! Ταλαιπωρία όχι ιδιαίτερη, ειδικά αν έχεις την κατάλληλη παρέα ώστε να περνάει ευχάριστα η ώρα σου!  Καλό είναι αν τα συνδυάσετε όλα να έχετε μέρες αρκετές για να καθίσετε τουλάχιστον ένα βράδυ στο κάθε νησί. Αλλά φυσικά μπορείτε να κάνετε εσείς τον συνδυασμό που πιστεύετε ότι είναι ο καλύτερος ;-)!