Eurovision και Ελλάδα (Part 2)

     Και η συνέχεια του αφιερώματος για την Ελλάδα στη Eurovision. Εδώ έχουμε τις εκπροσωπήσεις μας από το 1994 έως σήμερα, 2011. Enjoy!

(1994) Κώστας Μπίγαλης – Το τρεχαντήρι

Πόντοι: 44                                                              Θέση: 14^η στις 25

     Εκείνη την εποχή είχε μεγάλο σουξέ ο Κώστας Μπίγαλης. Ακόμα ηχεί στα αυτιά μου το τραγούδι του «Μικρή μου μέλισσα»… Πραγματικά, άλλες εποχές. Στη Eurovision στέλνουμε ένα τρεχαντήρι με καπετάνιο τον Μπίγαλη. Στίχος όπως Ντίρι ντίρι ντίρι, ντίρι ντίρι ντίρι, ντί φαίνεται ότι ζάλισε την Ευρώπη, οπότε μας έστειλε κατευθείαν στην 14^η θέση. Bonus: Συγκυβερνήτες στο ταξίδι με το τρεχαντήρι ήταν η Βικτώρια Χαλκίτη και η Χριστίνα Αναγνωστοπούλου!

(1995) Ελίνα Κωνσταντοπούλου – Ποια προσευχή

Πόντοι 68                                                               Θέση: 12^η στις 23

       Στίχος με μεγάλο νόημα το 1995! Μια από τις καλύτερες συμμετοχές μας στο διαγωνισμό. Την Ελίνα Κωνσταντοπούλου μπορεί όλοι να τη θυμούνται για το γνωστό άσμα «Όταν το τηλέφωνο χτυπήσει», αλλά νομίζω ότι η εμφάνιση της στο διαγωνισμό άξιζε μεγαλύτερη προσοχή και από εμάς και από τους Ευρωπαίους. Δυστυχώς, δε καταφέρνουμε να μπούμε στη δεκάδα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάναμε ιδιαίτερη αίσθηση. Bonus: Στα φωνητικά βρίσκουμε την μικρή τότε Μαριάντα Πιερίδη!

(1996) Μαριάννα Ευστρατίου – Εμείς φοράμε το χειμώνα ανοιξιάτικα

Πόντοι: 36                                                              Θέση: 14^η στις 23

      Η Μαριάννα Ευστρατίου μετά το 1989, ξαναεπανέρχεται στο διαγωνισμό το 1996 για να δείξει στους ξένους πόσο αλλοπρόσαλλοι είμαστε ως λαός. Γιατί εμείς φοράμε το χειμώνα ανοιξιάτικα και τα δύσκολα τα λύνουμε νυχτιάτικα όπως λεν οι στίχοι του τραγουδιού. Φορώντας άσπρα, η Μαριάννα κάνει τη προσπάθεια της, αλλά καταλαμβάνει μόλις της 14^η θέση. Επίσης να σημειώσουμε ότι εμφανίζεται και ο Κώστας Μπίγαλης, αλλά ως συνθέτης του τραγουδιού αυτή τη φορά. Το τραγούδι ήταν γραμμένο σε 7/8 (καλαματιανός ρυθμός).

(1997) Μαριάννα Ζορμπά – Χόρεψε

Πόντοι 39                                                               Θέση 12^η στις 25

      Κι άλλη Μαριάννα στο διαγωνισμό με επιστροφή σε κάτι πιο ανατολίτικο σε ρυθμό αυτή τη φορά. Και θέλουμε πολύ να χορέψουν σε αυτό τον ρυθμό όλοι όσοι μας παρακολουθούν από τη τηλεόραση και μας ακούν από το ραδιόφωνο. Τελικώς, μας χορεύουν στο ταψί και μας πλασάρουν στην 12^η θέση. Τους κουράσαμε φαίνεται και από τις πολλές Μαριάννες …

(1998) Θάλασσα – Μια κρυφή ευαισθησία

Πόντοι: 12                                                              Θέση 20^η στις 25

     Η μαύρη χρονιά της Ελλάδας στη Eurovision. Η Ελλάδα καταλαμβάνει τη χειρότερη θέση από όλα τα χρόνια που συμμετέχει στο διαγωνισμό (μέχρι και σήμερα ακόμα). Το συγκρότημα Θάλασσα τα κάνει θάλασσα και το ροκ κομμάτι τους δεν κατορθώνει να φτάσει ψηλά. Οι 12 πόντοι που πήραμε φυσικά είναι όλοι από την Κύπρο. Και αυτή πολλά μας έδωσε! Να σημειωθεί ότι από εκείνη τη χρονιά τα αποτελέσματα προέρχονταν μόνο από το κοινό τα οποία προέρχονταν μέσα από τηλεψηφοφορία. Υ.Γ. Εκείνη τη χρονιά υποψήφια στον ελληνικό τελικό ήταν η Ηρώ με το τραγούδι «Τίποτα» και βγήκε δεύτερη με μόλις 50 ψήφους λιγότερους!

(2001) Antique – I Would Die For You

Πόντοι 147                                                             Θέση: 3^η στις 23

     Το 1999 αποκλειστήκαμε από το θεσμό λόγω της 20^ης θέσης του 1998. Το 2000 ο λόγος που δε πήγαμε ήταν οικονομικός (και καλά…!). Οπότε το 2001 επιστρέφουμε δυναμικά με ένα συγκροτηματάκι ομογενών από τη Σουηδία. Το όνομα του Antique και μέλη του η Έλενα Παπαρίζου και ο Νίκος Παναγιωτίδης. Για πρώτη φορά στέλνουμε ελληνοαγγλικό στίχο (κάτι που προκάλεσε αντιδράσεις) και για πρώτη φορά μετά από χρόνια θεωρούμαστε ένα από τα φαβορί για τη νίκη. Στην πηγή φτάσαμε, νερό δεν ήπιαμε, αλλά μπαίνουμε για πρώτη φορά μέσα στη χρυσή τριάδα. Χαρές και πανηγύρια για την Ελλάδα που από εκείνη τη χρονιά αρχίζει να ασχολείται πιο ένθερμα (ίσως και παραπάνω απ’ ότι πρέπει) με τη Eurovision.

(2002) Μιχάλης Ρακιτζής – S.A.G.A.P.O.

Πόντοι: 27                                                              Θέση: 17^η στις 24

     Μετά τη 3^η θέση της προηγούμενης χρονιάς και την αναπάντεχη δημοσιότητα για τους Antique, ο ελληνικός τελικός φαντάζει πλέον για τους Έλληνες καλλιτέχνες ένας τρόπος για να γίνουν διάσημοι στη χώρα, αλλά γιατί όχι και στην Ευρώπη. Καλλιτέχνες περασμένης δεκαετίας, όπως ο Μιχάλης Ρακιτζής, ο Κώστας Μπίγαλης, η Κατερίνα Τοπάζη και η Ελίνα Κωνσταντοπούλου, νέοι καλλιτέχνες εκείνης της δεκαετίας, όπως η Πέγκυ Ζήνα και η Μαρία Λουίζα Βασιλοπούλου δίνουν μάχη για το εισιτήριο που θα τους στείλει στο Ταλίν της Εσθονίας. Νικητής ο Μιχάλης Ρακιτζής και το σύνθημά του «S.A.G.A.P.O». Αντιδράσεις πολλές (δεν ξεχνώ παράθυρα στον Χατζηνικολάου με σχεδόν όλους από τους προαναφερθέντες) και τον Μιχάλη Ρακιτζή να πηγαίνει με σιγουριά για την 1^η θέση. Η εμφάνιση μας άκρως απογοητευτική. Φωνητικά άσχημα, σκηνική εμφάνιση μηδαμινή (οι στολές των MAT ήταν όλα τα λεφτά) και όπως ήταν λογικό δεν ενθουσιάζει καθόλου την Ευρώπη. 17^η θέση και επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα.

(2003) Μαντώ – Never Let You Go

Πόντοι: 25                                                              Θέση: 17^η στις 26

      Το φιάσκο του Ρακιτζή έρχεται να σώσει η Μαντώ τη χρονιά αυτή. Στον ελληνικό τελικό βλέπουμε πάλι γνωστά ονόματα: Γιάννης Βαρδής, Σαμπρίνα, Λάκης Παπαδόπουλος (!), Αλέξανδρος Χατζής, Μαντώ. Φυσικά, πάλι υπήρχαν αντιδράσεις μετά τον τελικό (ευτυχώς σε μικρότερο βαθμό από τη προηγούμενη χρονιά) και η Μαντώ μας εκπροσωπεί επάξια στο διαγωνισμό. Προτάσσει τα στήθη της (κυριολεκτικά όμως), και τραγουδά με την υπέροχη, πραγματικά, φωνή της. Το ρούχο στην Ελλάδα προκαλεί αντιδράσεις Γαρμπή γιατί σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού αναρωτιόσουν πραγματικά αν θα μείνουν τα στήθη μέσα στον σφιχτό κορσέ ρούχο ή όχι. Δυστυχώς και πάλι αυτή τη χρονιά το αποτέλεσμα ήταν κακό, δεν συγκινούμε κανέναν (τζάμπα το ρούχο τελικά….), ξανακαπαρώνουμε την 17^η θεση με τη μπαλάντα «Never Let You Go» και αρχίζουν τα πράγματα να είναι χειρότερα και της δεκαετίας του ‘90.

(2004) Σάκης Ρουβάς – Shake It

Πόντοι: 252                                                            Θέση: 3^η στις 36

     Τη χρονιά αυτή ξεκινούν οι ημιτελικοί για πρώτη φορά στη Eurovision. Οι υπεύθυνοι του διαγωνισμού βλέποντας την ανταπόκριση από τις χώρες και μη θέλοντας να αποκλείει κανέναν (κέρδη είχαν, χαζοί ήταν;), δημιουργούν έναν ημιτελικό πριν το τελικό με τις χώρες που δεν ήταν στις πρώτες 10 νικήτριες της προηγούμενης χρονιάς, συν όσες δεν ήταν την προηγούμενη χρονιά λόγω αποκλεισμού την προ-προηγούμενη (μπέρδεμα σκέτο). Εκείνη τη χρονιά, η ΕΡΤ κάνει το δικό της τάλεντ σόου (ριάλιτι θα πω εγώ) και μετά από κάποιους μήνες νικητής βγαίνει ο Απόστολος Ψυχράμης (της γνωστής οικογενείας που έχει σαρώσει και άλλα σόου). Η ΕΡΤ μάλλον δεν τρελαίνεται με το αποτέλεσμα, οπότε με κίνηση ματ κάνει απευθείας ανάθεση στον Σάκη Ρουβά. Ο συνθέτης του «Die For You» Νίκος Τερζής και ο στιχουργός Νεκτάριος Τυράκης δημιουργούν το «Shake It» και η Ελλάδα στέλνει το Saki στην Τουρκία. Η εμφάνισή μας ξεκινά πρώτα στον ημιτελικό. Με 2 αιθέριες υπάρξεις δίπλα του, ντυμένος από πάνω στα άσπρα και με τζινάκι, το χορευτικό του Sakis ξεσηκώνει τα πλήθη και περνά στον τελικό (στα φωνητικά οι τρεις πρώτοι του ριάλιτι… Στο βίντεο μπορείτε να δείτε τις εξαιρετικές πλάτες τους!). Όπου κι εκεί, ξεσηκώνουμε επίσης τα πλήθη και πλασαριζόμαστε στην (μόλις, ναι) 3^η θέση. Μας έφαγε τη πρωτιά η π**τ*ν* η Ρουσλάνα, που είπε και ο Ηλίας Ψινάκης. Bonus: Στον ημιτελικό πάλι είχαμε την 3^η θέση με 238 πόντους.

(2005) Έλενα Παπαρίζου – My Number One

Πόντοι: 230                                                            Θέση: 1^η στις 39

     Και εκεί που λέγαμε ότι δε πρόκειται να κερδίσουμε τη Eurovision ποτέ (άμα δε κερδίσει ο Σάκης, ποιος άλλος μπορεί…;), κάνει την επανεμφάνισή της στη σκηνή του διαγωνισμού η Έλενα Παπαρίζου. Τη χρονιά αυτή η ανάθεση ήταν απευθείας στην Έλενα και μετά από επιλογή κριτικής και κοινού από 3 υποψήφια τραγούδια, στέλνουμε το «My Number One» σε σύνθεση Χρήστου Δάντη και στίχους του ιδίου και της Ναταλίας Γερμανού. Η Ελλάδα δε περνά από ημιτελικό, αφού ήμασταν στις 10 πρώτες χώρες την προηγούμενη χρονιά, και εμφανιζόμαστε κατευθείαν στον τελικό. Τα λόγια είναι περιττά με την εμφάνιση της Έλενας. Το βίντεο παρακάτω αρκεί και μόνο χωρίς σχόλια. Η αλήθεια είναι ότι η ψηφοφορία μετά ξεκίνησε άσχημα για τη χώρα μας. Λόγω της τσιγκουνιάς των πρώτων χωρών, ήμασταν αρκετά πίσω στον βαθμολογικό πίνακα. Η συνέχεια ήταν αρκετά διαφορετική και το κάρμα του τραγουδιού (όπως είπε και η Ναταλία, πως γίνεται να μη κερδίσει ένα τραγούδι που λέγεται το «Νούμερο Ένα μου») ήταν να φτάσει στην πρώτη θέση, σε μια θέση που πρώτη φορά κατελάμβανε η Ελλάδα στο διαγωνισμό. Τρελά πανηγύρια στη χώρα, σχετικά όμοια με την κατάκτηση του Euro 2004 (στην Ομόνοια πάντως κατέβηκε κόσμος), και με υποδοχή ηρώων (!) για την Έλενα και το υπόλοιπο team. Bonus: Εκείνη τη χρονιά παρουσιάστρια του ελληνικού τελικού, αλλά και των μεταδόσεων από τη τηλεόραση ήταν η Αλεξάνδρα Πασχαλίδου. Η χρονιά αυτή σηματοδοτεί και την απομάκρυνση, μετά από χρόνια, της Δάφνης Μπόκοτα (και δε θέλω δυσμενή σχόλια, όπως το ότι η κυρία Μπόκοτα ήταν μαυρόγατα και γκαντεμόσαυρη) .  

(2006) Άννα Βίσση – Everything

Πόντοι: 128                                                            Θέση: 9^η στις 37

      Η Ελλάδα βάζει τα καλά της και υποδέχεται την Ευρώπη στην Αθήνα. Επειδή ο διαγωνισμός γίνεται στη χώρα μας, θέλουμε και εμείς να μας εκπροσωπήσεις κάτι δυνατό. Οπότε και πάλι με απευθείας ανάθεση, επιλέγει η ΕΡΤ την απόλυτη ελληνίδα σταρ (γιατί θα μας μαλώσει και το φαν κλαμπ) Άννα Βίσση, η οποία έχει πάει ήδη δυο φορές στο διαγωνισμό, μία με την Ελλάδα το 1980 που αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο (με την 13^η θέση) και το 1982 με την Κύπρο και το «Μόνο η αγάπη» με το οποίο κατέλαβε την 5^η θέση, μια θέση που η Κύπρος δεν έχει ξεπεράσει εδώ και πολλά χρόνια. Στον ελληνικό τελικό έχουμε να διαλέξουμε από 4 κομμάτια. Με παρουσιαστές τον Γιώργο Καπουτζίδη και τη Ζέτα Μακρυπούλια, κοινό και κριτική επιλέγουν στο τέλος της βραδιάς το «Everything», ροκ μπαλάντα σε μουσική Νίκου Καρβέλα και στίχους Άννας Βίσση. Αφού φτιάχνουμε και ένα ωραίο βιντεοκλίπ, το οποίο η χάρη του φτάνει μέχρι τη Βουλή μας, στις 18 Μαΐου ξεκινά ο διαγωνισμός με τον ημιτελικό, και εμείς χάρη στην πρωτιά της προηγούμενης θέσης βρισκόμαστε ξανά κατευθείαν στον τελικό. Με το που εμφανίζεται η Βίσση στη σκηνή, το στάδιο σείεται (είμαστε και ένθερμος λαός, τι να κάνουμε). Η Άννα βγαίνει με το γνωστό φόρεμα του Ζαν Πωλ Γκωτιέ, μόνη σαν την ανεμώνη, και αφού χτυπιέται με το τραγούδι στη σκηνή, αποχωρεί προς το green room. Η βραδιά, με παρουσιαστές τον Σάκη Ρουβά και τη Μαρία Μενούνος (και όχι την Τζένιφερ Άνιστον που πολύ ήθελαν), κυλά ομαλά με λίγα παρατράγουδα (βλέπε το καμάκι του Ολλανδού παρουσιαστή στον Σάκη) και η Ελλάδα καταλαμβάνει την 9^η θέση. Νίκη στα φρικιά από τη Φιλανδία, και ραντεβού το 2007.

(2007) Σαρμπέλ -  Yassou Maria

Πόντοι: 139                                                            Θέση: 7^η στις 42

      Η ΕΡΤ βλέπει ότι αρχίζει να μη τραβάει το όλο πράγμα με τις απευθείας αναθέσεις και προτιμά να κάνει ένα μίνι διαγωνισμό μεταξύ καλλιτεχνών. Προτείνει σε εταιρίες αν θέλουν να στείλουν κάποιον καλλιτέχνη, και από αυτές προτείνονται ο Σαρμπέλ της Sony Music με το «Yassou Maria», η Τάμτα  της Minos-Εmi με το «With Love» και ο Χρήστος Δάντης της Sony Music επίσης με το «No Madonna». Τελικώς, το εισιτήριο για το Ελσίνκι το παίρνει ο Σαρμπέλ. Σε μια χρονιά που γενικώς δεν υπήρχαν αξιόλογα τραγούδια στον διαγωνισμό, ο Σαρμπέλ παίρνει την πολύ καλή 7^η θέση και για μια ακόμα χρονιά βρισκόμαστε μέσα στην πρώτη δεκάδα. Οι πυτζάμες, ωπ συγγνώμη, τα ρούχα του Σαρμπέλ θέλω να πω, να σημειώσουμε ότι ήταν το Λάκη Γαβαλά, ο οποίος τελικά δεν ενθουσιάστηκε και ο ίδιος με τα ρούχα που έντυσε τον καλλιτέχνη. Υ.Γ. Τον ελληνικό τελικό και τις μεταδόσεις παρουσίασαν ο Φώτης Σεργουλόπουλος και η Μαρία Μπακοδήμου. Το Μαράκι, καλώς ή κακώς, «στιγματίστηκε» όταν αποκάλεσε τα Σκόπια (FYROM), Μακεδονία.

(2008) Καλομοίρα – Secret Combination

Πόντοι: 218                                                            Θέση: 3^η στις 43

     Φτάσαμε αισίως και στο 2008. Το κρατικό κανάλι βλέποντας ότι απέδωσε ο μίνι διαγωνισμος μεταξύ καλλιτεχνών, τον ξαναεφαρμόζει. Αυτή τη φορά έχουμε τον Κώστα Μαρτάκη με το «Always and Forever» από τη Sony Music, την Καλομοίρα με το «Secret Combination» από τη Heaven Music και την Χρύσπα με το «A Chance to Love» από τη Minos-Emi. Πανηγυρικά, με πολύ μεγάλο ποσοστό επιλέγεται η Καλομοίρα με το μυστικό συνδυασμό της, το οποίο τραγούδι ήταν σε σύνθεση του Κωνσταντίνου Παντζή και στίχους του Ποσειδώνα Γιαννόπουλου. Τη συγκεκριμένη χρονιά, οι ημιτελικοί γίνονται δύο, οπότε παρόλο που την προηγούμενη χρονιά ήμασταν μέσα στη δεκάδα, θα πρέπει να ξαναμπούμε στη διαδικασία του ημιτελικού (στον τελικό μπαίνουν μόνο οι 4 μεγάλες χώρες, αυτές δηλαδή που δίνουν πολλά λεφτά, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ισπανία και Γερμανία, και νικητήρια χώρα της προηγούμενης χρονιάς, εδώ η Σερβία). Η εμφάνιση της Καλομοίρας ήταν εξαιρετική και με άνεση περνάμε στον τελικό (τα αποτελέσματα του ημιτελικού εμφανίστηκαν μετά τον τελικό, και ήμασταν στην 1^η θέση με 156 βαθμούς!). Όπου και εκεί, με την ίδια εξαιρετική εμφάνιση (είχε τρεις χορευτές, δύο άτομα στα φωνητικά) πλασαριζόμαστε και πάλι μέσα στην δεκάδα, και συγκεκριμένα στην 3^η θέση. Στην αρχή της ψηφοφορίας ήμασταν και στη 1^η θέση, αλλά στο τέλος μας «φάγανε» οι Βόρειες χώρες και οι χώρες του ανατολικού μπλοκ που αποδείχτηκαν τσιφούτηδες. Bonus: Οι αδερφές Μαγγίρα στην παρουσίαση.

(2009) Σάκης Ρουβάς – This Is Our Night

Πόντοι: 120                                                            Θέση: 7^η στις 42

     Ο διαγωνισμός του 2008 έγινε το Μάιο. Εμείς τον Ιούνιο του ιδίου χρόνου επιλέγουμε τον τραγουδιστή που θα μας εκπροσωπήσει. Και δεν είναι άλλος από τον Σάκη Ρουβά. Σου λέει η ΕΡΤ, το 2001 πήγε η Παπαρίζου, βγήκε 3^η. Την ξαναστείλαμε βγήκε 1^η. Τον Σάκη τον στείλαμε το 2004, βγήκε 3^ος. Ε, δε θα βγει τώρα και αυτός πρώτος; Δυστυχώς, όμως, για αυτήν, ο Σάκης βγήκε μόλις 7^ος. Αλλά ας δούμε τη έγινε από την αρχή. Αφού από τον Ιούνιο είχαμε διαλέξει τον τραγουδιστή, δεν έμενε παρά να βρούμε και το κατάλληλο τραγούδι. Οπότε από 3 συνθέσεις του Δημήτρη Κοντόπουλου, σταθερού συνεργάτη του Σάκη τα τελευταία χρόνια, και στίχους διαφόρων στιχουργών, τελικώς επιλέγεται το «This Is Our Night», ένα κλασικό ποπ τραγούδι στο στυλάκι του Sakis. Οι στίχοι του τραγουδιού ήταν των Craig Porteils, Cameron Giles-Webb. Η χώρα μας ξαναπερνάει από ημιτελικό, και περνάμε όπως ήταν λογικό. Με φόρα νικητή ο Σάκης εμφανίζεται στον τελικό ντυμένος στα άσπρα, έχοντας τέσσερις χορευτές και μια κυρία στα φωνητικά που δε φαινόταν, όμως δυστυχώς για εμάς δεν φέρνει την πρωτιά στην Ελλάδα, αλλά όπως προαναφέραμε την 7^η θέση. Να σημειωθεί ότι στον ημιτελικό ήμασταν 4^οι με 110 πόντους. Υ.Γ. Από τη φετινή χρονιά, στον τελικό δεν ψηφίζει μόνο το κοινό, αλλά και κριτική επιτροπή από την κάθε χώρα, με ποσοστό 50%. Κανονικά με τη τηλεψηφοφορία και μόνο ήμασταν 5^η, ενώ οι κριτικοί μας είχαν στην 11^η!

(2010) Γιώργος Αλκαίος & Friends – Ώπα

Πόντοι: 140                                                            Θέση: 8^η στις 39

      Ο ελληνικός τελικός αυτή τη χρονιά είναι πιο γεμάτος από υποψήφιους. 7 οι καλλιτέχνες στον αριθμό και ήταν οι εξής: Χρήστος Χατζηνάσιος, Σάννυ Μπαλτζή & Second Skin, Μάνος Πυροβολάκης, Γιώργος Αλκαίος & Friends, Γιώργος Καραδήμος, Μέλισσες και Émigré. Επίσης, ήταν υποψήφιες και οι Κατερίνα Αυγουστάκη, Ελευθερία Ελευθερίου, αλλά αποκλείστηκαν γιατί τα τραγούδια τους είχαν βγει νωρίτερα από τον ελληνικό τελικό στα μέσα. Το κοινό με τη κριτική είχε διαφορά. Ο Αλκαίος ήταν πρώτος στο κοινό, αλλά τρίτος στη κριτική. Ο Καραδήμος ήταν πρώτος στη κριτική και τρίτος στο κοινό. Και ο Πυροβολάκης ήταν δεύτερος και στους δύο. Όμως το κοινό τελικά είναι που δίνει τη μεγαλύτερη βαρύτητα και έτσι στέλνουμε τον Γιώργο Αλκαίο με τους φίλους του. Για πρώτη χρονιά μετά το 2001 (είχαμε στείλει ελληνοαγγλικό στίχο) στέλνουμε τραγούδι με καθαρά ελληνικό και μόνο στίχο. Η Ελλάδα ξεκινά το εμπόδιο του ημιτελικού (και μάλιστα ήταν 2^η με 133 βαθμούς) και φτάνει στον τελικό. Εκεί, ο Γιώργος Αλκαίος με τους χορευτές του και τον λυράρη του κατορθώνουν να φτάσουν στην 8^η θέση, μια πολύ καλή θέση αν αναλογιστεί κανείς ότι τα λεφτά για προώθηση ήταν λίγα σε σχέση με τις υπόλοιπες χρονιές. Υ.Γ. Στον τελικό στην τηλεψηφοφορία ήμασταν στην 7^η θέση και οι κριτικοί μας είχαν κατατάξει για μια ακόμα φορά στην 11^η θέση. Bonus: Μετά από 2 χρόνια παρουσίασης, οι αδερφές Μαγγίρα αντικαθίστανται από τη Ρίκα Βαγιάνη (που παρουσίασε τον ελληνικό τελικό με τη Τζένη Μπαλατσινού).

(2011) Λούκας Γιώρκας feat. Stereo Mike – Watch My Dance

Πόντοι: ?                                                                 Θέση: ? στις 43

     Και να ‘μαστε στη φετινή χρονιά. Μια χρονιά που πετυχαίνει την Ελλάδα σε μεγάλη κρίση (και όχι μόνο οικονομική…), με τη κυβέρνηση αρχικά να μη προτιμάει να στείλει εκπρόσωπο στο διαγωνισμό (σε μια χρονιά που σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρώπης έχουν στείλει υποψήφιους), όταν γνωρίζει ότι η Eurovision στο κρατικό κανάλι έχει αρκετά έσοδα και είναι το πρώτο της πρόγραμμα κάθε χρόνο. Η αλήθεια είναι πως το κλίμα δε σηκώνει και πολλά - πολλά, αλλά τόσα χρόνια έγιναν οι σπατάλες. Με λίγα λεφτά, δε νομίζω ότι υπήρχε τόσο πρόβλημα να κάνουμε κάτι, αφού θα μας γυρίσουν πίσω από τις χορηγίες και τις διαφημίσεις. Τελικά διοργανώνεται ελληνικός τελικός με τη συμμετοχή των εξής καλλιτεχνών: Κόκκινα Χαλιά, Βαλάντω Τρύφωνος, Τριημιτόνιο, Αντιγόνη Ψυχράμη, Λούκας Γιώρκας feat. Stereo Mike και Νίκη Πόντε. Σε μια πάρα πολύ λιτή και ψυχρή τελετή με παρουσιάστρια τη Λένα Αρώνη (κρίση λέμε περνάμε!), επιλέγεται ο Λούκας με τον Stereo Mike, με το τραγούδι «Watch My Dance» των Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και Ελεάνας Βραχάλη. Μια μίξη hip-hop με ζεϊμπέκικο, το οποίο σήμερα θα εμφανιστεί στον ημιτελικό. Εμείς θα ευχηθούμε απλά καλή επιτυχία και το ότι καλύτερο. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, σημασία έχει μονάχα το ταξίδι ;-)

Τα ταξίδια μου: Σαμοθράκη

  Υπάρχει ένα ωραιότατο νησάκι κάτω από το νομό Αλεξανδρούπολης που λίγοι το έχουν επισκεφτεί. Συνήθως αυτό το νησί είναι ο τρόμος και ο φόβος των απανταχού φαντάρων γιατί θεωρείται δυσμενής μια μετάθεση εκεί. Για το καλοκαίρι βέβαια το νησί παρότι σχετικά μικρό είναι ένας πολύ ωραίος προορισμός για μια εκδρομή.

     Εγώ, αν θυμάμαι καλά, πήγα τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου του 2003. Δεν είμαι και 100% σίγουρος. Ο αρχικός προορισμός είναι το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, απ’ όπου πήραμε το καράβι για να πάμε στο λιμανάκι της Σαμοθράκης. Για μένα, καλό είναι αφού πάτε Αλεξανδρούπολη, να μείνετε και ένα βραδάκι εκεί, αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο αφού φτάσατε μέχρι εκεί. Γενικά για τη Θράκη θα γράψω άλλη φορά, μιας και τις πόλεις της τις έχω επισκεφτεί παραπάνω φορές. Παίρνοντας, λοιπόν, το πλοίο της γραμμής, φτάσαμε στο λιμάνι της Καμαριώτισσας. Εκεί είναι και το μοναδικό λιμάνι του νησιού το οποίο βρίσκεται στο βόρειο μέρος του. Ένα καφεδάκι θα πρέπει να το απολαύσετε στο λιμάνι αφού φτάσετε. Εμείς, αφού ήπιαμε τον καφέ, πήραμε το αμάξι και φτάσαμε στο ξενοδοχείο. 

                                          Το βουνό του νησιού, Σάος

     Το νησί διακρίνεται για την άγρια χλωρίδα και πανίδα του. Πραγματικά, υπάρχει πάρα πολύ πράσινο και θα είναι η χαρά του κάθε εκδρομέα να απολαύσει διαδρομές μέσα στο πράσινο. Εκεί που πραγματικά θα ενθουσιαστείτε είναι στις Βάθρες. Φορέστε τα μαγιό σας, και εκμεταλλευτείτε τη θέα των βράχων δίπλα από υπέροχους καταρράκτες. Για τους πιο τολμηρούς, μπορείτε να κάνετε και μεγαλύτερες διαδρομές στο χώρο και να ανακαλύψετε την άγρια βλάστηση του νησιού. Για αυτούς που κουράζονται εύκολα, ας γυρίσουν και ας επισκεφτούν τις παραλίες.

                                              Άποψη από τις βάθρες

     Οι παραλίες του νησιού δεν είναι πολλές. Παρότι βρίσκεσαι σε νησί, και γύρω του απλώνεται η ακτή, η αλήθεια είναι ότι δε ενδείκνυται να κάνεις μπάνιο όπου βρεις. Οι βασικές παραλίες που θα πας στο νησί είναι οι εξής δύο: Η Παχιά Άμμος και οι Κήποι. Οι δυο παραλίες είναι εντελώς διαφορετικές η μία από την άλλη. Στους Κήπους, θα συναντήσετε μια παραλία από πέτρες, αρκετά απλωμένη, όπου δεσπόζουν στην άκρη τα βράχια του νησιού. Στην Παχιά Άμμο, όπως το λέει και το όνομα, θα βρείτε μια παραλία με άμμο, στην οποία έχει δημιουργηθεί και ένα πάρα πολύ όμορφο κολπάκι γύρω από τα ψηλά βράχια. Θεωρώ ότι είναι μία από τις ομορφότερες παραλίες που έχω δει εγώ προσωπικά, και αξίζει να πάτε.

       Επίσης, το νησί φημίζεται και για το κάμπινγκ του. Αν και εγώ είμαι γενικώς αρνητικός με την ιδέα και τη φιλοσοφία του κάμπινγκ (τρελός φαν των ξενοδοχείων), εδώ θα βρείτε και τα δύο είδη κάμπινγκ, και το ελεύθερο και το οργανωμένο. Βέβαια, από το δρόμο με το αμάξι που έβλεπα το χώρο του ελεύθερου κάμπινγκ, πραγματικά παραήταν ελεύθερο. Αλλά καθένας με τα γούστα του ;-). 

                                                    Η παραλία "Κήπος"

      Στα 6 χιλιόμετρα από το λιμάνι είναι η Χώρα, στις πλαγιές του βουνού Σάος, πάνω από τα ερείπια μεσαιωνικού κάστρου. Εκεί υπάρχει και η Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Όταν πήγαμε υπήρχε ένα τοπικό πανηγύρι, οπότε απολαύσαμε τους κατοίκους και τους επισκέπτες σε διάφορα παραδοσιακά event. Πιο έξω, υπάρχει και το Εκκλησάκι του Σωτήρος που αξίζει να περάσετε. Καλό είναι να κάνετε μια βόλτα και στο λαογραφικό μουσείο.

Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν και αρχαιολογικά ευρήματα στη Σαμοθράκη. Ειδικά ένα από αυτά είναι από τα πιο διάσημα στον κόσμο, και δεν είναι άλλη από τη Νίκη της Σαμοθράκης που βρίσκεται τώρα στο μουσείο του Λούβρου. Τα περισσότερα, όμως, αρχαιολογικά ευρήματα βρίσκονται στην Παλαιόπολη, όπου υπάρχει και μέρος αρχαίου θεάτρου και μέρος - κομμάτια από αρχαίο ναό. Επίσης, εκεί θα βρείτε και το αρχαιολογικό μουσείο του νησιού.

      Τέλος, στη Σαμοθράκη γίνεται κάθε χρόνο το Samothraki Dance Festival. Ίσως αυτός να είναι και ένας λόγος που θα είναι γεμάτα τα κάμπινγκ, λόγω των πολλών free style ατόμων που επισκέπτονται το φεστιβάλ. Υπό το φως της πανσέληνου, η ηλεκτρονική μουσική παίζει και το πάρτι ξεκινά! Λόγω άλλων ακουσμάτων, εγώ δε θα τιμούσα το συγκεκριμένο πάρτι, αλλά οι λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής και γενικότερα των υπαίθριων φεστιβάλ νομίζω πως θα το λατρέψουν γιατί όπως προανέφερα η Σαμοθράκη και τα μέρη της είναι εξαιρετικά είτε για να χαλαρώσεις, είτε για να διασκεδάσεις. Βέβαια, club και μπουζούκια δε θα περιμένετε στο νησί. 

                                      Μέρος από τον αρχαιολογικό χώρο

      Εγώ αυτό που έχω να πω είναι να αφεθείτε απλά στη μαγεία και στο μυστικισμό του νησιού. Θεωρώ ότι είναι ένας πολύ ωραίος προορισμός για όλους. Και μάλιστα το ωραίο είναι ότι συνδυάζει βουνό με θάλασσα και όλα αυτά σε λίγα χιλιόμετρα το ένα με το άλλο.

Eurovision και Ελλάδα (Part 1)

     Δε νοείται αυτό το blog να μην ασχοληθεί λίγο με το πανηγυράκι της Ευροβυζιόν! Ο διαγωνισμός της Eurovision διεξάγεται από το 1956 και η Ελλάδα έστειλε την πρώτη συμμετοχή της το 1974. Εμείς, θα πάρουμε τη μηχανή του χρόνου και θα σχολιάσουμε όλες τις  συμμετοχές της Ελλάδας, από τη Μαρινέλλα το 1974 έως το 2011 και τον Λούκα. Θα χωρίσουμε τις συμμετοχές στα 2, γιατί είναι πολλές, οπότε θα ξεκινήσουμε από την περίοδο μεταξύ ‘74 και ‘93. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!

(1974) Μαρινέλλα – Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου

Πόντοι: 7                                                         Θέση: 11^η στις 17

    Η Ελλάδα κάνει το ντεμπούτο της στο διαγωνισμό της Eurovision με ένα κομμάτι καθαρά λαϊκό. Η Μαρινέλλα τραγουδά για το πόσο απλόχερα ο Θεός της δίνει κρασί, θάλασσα και αγόρι, και στη σκηνή την βρίσκουμε στη μέση, με ανοιχτό πουκαμισάκι ώστε να φανεί λίγο από το μπούστο,  ανεβασμένη σε δικό της βάθρο (εμ, αυτό έλειπε), έχοντας από αριστερά της  τα 4 φωνητικά και από τα δεξιά της τον μπουζουξή. Υ.Γ. Εκείνη τη χρονιά κέρδισαν οι ABBA.

(1976) Μαρίζα Κωχ – Παναγιά μου, Παναγιά μου

Πόντοι: 20                                                       Θέση: 13^η στις 18

    Το 1975 η Ελλάδα δε συμμετείχε στη Eurovision ως διαμαρτυρία για τη τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το 1976 που επιστρέφει η Ελλάδα στο διαγωνισμό, διαμαρτύρεται αυτή τη φορά μουσικά με το τραγούδι Παναγιά μου, Παναγιά μου και τη φωνή της Μαρίζας Κωχ. Η Κωχ τραγουδά όρθια, φορώντας μαύρα και δίπλα της ένας οργανοπαίχτης με μαντολίνο. Λιτά και απέριττα.

(1977) Πασχάλης, Μαριάννα, Ρόμπερτ και Μπέσυ – Μάθημα Σολφέζ

Πόντοι: 92                                                       Θέση: 5^η στις 18

    Αβάντι ντο φα φα φα. Η Ελλάδα παραδίδει μάθημα σολφέζ, με το γνωστό και μη εξαιρετέο κουαρτέτο, και κατορθώνει να φτάσει μέσα στην πεντάδα του διαγωνισμού εκείνη τη χρονιά. Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας την εμφάνιση της Ελλάδας, νομίζεις ότι βλέπεις την Μελωδία της Ευτυχίας και περιμένεις πότε θα βγει η Τζούλι Άντριους για να πάρει τα 4 παιδιά να κρυφτούν στα βουνά. Οι ξένοι εκτίμησαν την προσπάθεια του καρέ του μωβ και η Ελλάδα παίρνει την 5^η θέση.

(1978) Τάνια Τσανακλίδου – Τσάρλι Τσάπλιν

Πόντοι: 66                                                       Θέση: 8^η στις 20

    Τι να πει κανείς για την Τάνια Τσανακλίδου. Εκπληκτική φωνή. Ότι και να της έδινες να τραγουδήσει, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι θα το ερμήνευε με πάθος. Οπότε και ένα τραγούδι για τον Τσάρλι Τσάπλιν το τραγούδησε μοναδικά, ντυμένη μάλιστα όπως ο Σαρλό. Γι’ αυτό «χτυπάμε» μια θέση στη δεκάδα και αυτή τη χρονιά και πηγαίνουμε στο 1979.

 

(1979) Ελπίδα – Σωκράτης

Πόντοι: 69                                                       Θέση: 8^η στις 19

    Στο διαγωνισμό θα έπρεπε λίγο να υψώσουμε το ανάστημά μας και να δείξουμε στο ευρωπαικό κοινό το πόσο εκτιμάμε τους αρχαίους ημών πρόγονους. Και ποιον σκεφτήκαμε θα κάνουμε σούπερ σταρ; Βάλαμε κάτω όλους τους φιλόσοφους και με μικρή διαφορά κερδίζει ο Σωκράτης τον οποίο Θεό Θεό δεν τον λένε, αλλά τον αναδείξαμε ως το δικό μας σταρ. Η Ελλάδα ήταν φαβορί για την πρωτιά, αλλά καταλήξαμε στην 8^η τιμητική θέση. Bonus: Στα φωνητικά πίσω βλέπουμε την Λία Βίσση και την Πωλίνα!

(1980) Άννα Βίσση και Επίκουροι– Ωτοστόπ

Πόντοι: 30                                                       Θέση: 13^η στις 19

    Η απόλυτη Άννα Βίσση κάνει το ντεμπούτο της στη σκηνή της Eurovision (θα γυρίσει άλλες 2 φορές, μία με την πατρίδα της Κύπρο και μία με την Ελλάδα). Έχοντας παρέα τους Επίκουρους τραγουδά ανέμελη για το πόσο ευχάριστο είναι να γυρνάς τον κόσμο με ωτοστόπ. Στην εποχή μας βέβαια συνήθως τον ωτοστοπατζή δεν τον έχουμε συνδέσει με τη φάτσα της Βίσση, αλλά ως τουρίστα που καταλήγει να είναι παρανοϊκός δολοφόνος. Οι ξένοι δεν πείστηκαν και μας άφησαν στο δρόμο να συνεχίζουμε να κάνουμε ωτοστόπ. 

(1981) Γιάννης Δημητράς – Φεγγάρι Καλοκαιρινό

Πόντοι: 55                                                       Θέση: 8^η στις 20

    Επιστροφή στις μπαλάντες. Και επιτέλους η Ελλάδα στέλνει και έναν άνδρα για εκπρόσωπο μετά τις γυναικείες παρουσίες και τα γκρουπ. Παρέα με μια κοπελιά να παίζει πίανο, με ένα μπλε ηλεκτρίκ πουκαμισάκι και μαλλί αφάνα ο Γιάννης Δημητράς τραγουδά το σίκουελ του «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου». Φεγγαράκι του καλοκαιριού, μια θέση πάλι στη δεκάδα και στην «σταμπαρισμένη» για την Ελλάδα 8^η θέση.

(1983) Κρίστι Στασινοπούλου – Μου λες

Πόντοι: 32                                                       Θέση: 14^η στις 20

    Το 1982 η Ελλάδα ακυρώνεται από το διαγωνισμό γιατί το τραγούδι που θα στέλναμε (με τη φωνή του Θέμη Αδαμαντίδη) δεν ήταν αυθεντικό. Οπότε επιστρέφουμε και πάλι στο διαγωνισμό το 1983 με την Κρίστι Στασινοπούλου και μια ατμοσφαιρική μπαλάντα. Η Κρίστη ντυμένη ως γυναικάρα με τα κόκκινα, βγάζοντας έξω τους ώμους και με μαλλί λιονταριού (τρελή μόδα της εποχής) καταλαμβάνει την 14^η θέση. 

(1985) Τάκης Μπινιάρης – Μοιάζουμε

Πόντοι: 15                                                       Θέση: 16^η στις 19

    Πάλι η Ελλάδα δεν εμφανίζεται στη Eurovision το 1984 (όπου θα στέλναμε την Πωλίνα με το τραγούδι Wagon Lit) λόγω του ότι συνέπιπτε το Πάσχα την ίδια μέρα με τη Eurovision! Το 1985 ξαναεμφανιζόμαστε με μια μπαλάντα από την Τάκη Μπινιάρη, ντυμένο σαν γαμπρό και έχοντας 4 θηλυκές παρουσίες ως φωνητικά στα 50 μέτρα δεξιά του. Οι Ευρωπαίοι βαρέθηκαν τις μπαλάντες μας και μας δίνουν για χάρισμα την 16^η θέση.

(1987) Bang – Stop

Πόντοι: 64                                                       Θέση: 10^η στις 22

    Και ναι. Επιτέλους ένα καθαρό ποπ κομμάτι από την Ελλάδα. Οι Bang, Θάνος Καλλίρης και Βασίλης Δερτυλής, δημιουργούν το Stop και προσπαθούν να κερδίσουν το κοινό. Και οι δύο με μαλλιά λέοντα (συνεχίζει να κάνει θραύση το λουκ αυτό), ο ένας στην ερμηνεία και ο άλλος στα πλήκτρα, παρέα με τρεις θηλυκές παρουσίες στα φωνητικά οι οποίες φοράνε η κάθε μια φορέματα διαφορετικού χρώματος (πράσινο, ροζ και μπλε) για να τις ξεχωρίζουν  φαίνεται. Υ.Γ. Τα κορίτσια φοράνε και γυαλιά ηλίου γιατί ακούσανε στα παρασκήνια ότι τα φώτα της σκηνής προκαλούν βλάβη στο οπτικό νεύρο.  Στοπ στην 10^η θέση.

(1988) Αφροδίτη Φρυδά – Κλόουν

Πόντοι: 10                                                       Θέση: 17^η στις 21

    Ένα τραγούδι που δεν ήταν προορισμένο να πάει καν. Εκείνη τη χρονιά, η επιτροπή του ελληνικού τελικού θεώρησε ότι κανένα τραγούδι δεν άξιζε να πάει στο διαγωνισμό, αλλά επειδή έπρεπε, είπαν να στείλουν κάτι να διασκεδάσουμε τους Ευρωπαίους. Φάνηκε ότι το διασκεδάσανε από την βαθμολογία τους… Κρίμα, όμως, που εκείνη τη χρονιά δε στείλαμε την λαίδη Άντζελα, η οποία ήταν και αυτή υποψήφια για να μας εκπροσωπήσει. Υ.Γ. Εκείνη τη χρονιά κέρδισε η τότε άσημη Σελίν Ντιόν (η φούστα της ήταν λες και φτιάχτηκε από τούλια γάμου μακρινής της ξαδέρφης από τον Καναδά).  

(1989) Μαριάννα Ευστρατίου – Το δικό σου αστέρι

Πόντοι: 56                                                       Θέση: 9^η στις 22

    Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι από ένα από τα αγαπημένα των Eurofans στο εξωτερικό. Αν και δε νομίζω οι περισσότεροι στην Ελλάδα να το γνωρίζουν, η αλήθεια είναι πως το τραγούδι έκανε αίσθηση και φαίνεται και από τη θέση που κατέλαβε. Η Μαριάννα ντυμένη στα άσπρα, με βραχιόλια και σκουλαρίκια γίγαντες, τραγουδά για το «Δικό σου αστέρι» και φτάνει έως την 9^η θέση. Ένα απ' τα δικά μου αγαπημένα από αυτά που έχουμε στείλει στο θεσμό.

(1990) Χρήστος Κάλοου & Wave – Χωρίς σκοπό

Πόντοι: 11                                                       Θέση: 19^η στις 22

    Και από την 9^η θέση της προηγούμενης χρονιάς στην 19^η.Τραγούδι πραγματικά της εποχής που δυστυχώς δεν είχε αντίκρισμα. Μάλλον το κόκκινο σακάκι του Χρήστου Κάλοου δεν του έφερε και αρκετό γούρι. Οπότε βρεθήκαμε στη χειρότερη θέση στην έως τότε πορεία μας στη Eurovision (υπάρχει και ακόμα πιο χειρότερη λίγα χρόνια αργότερα). 

(1991) Σοφία Βόσσου – Άνοιξη

Πόντοι: 36                                                       Θέση: 13^η στις 22

    Τι να πει κανείς για το συγκεκριμένο τραγούδι. Ίσως το πιο αδικημένο όλων των χρόνων της Eurovision. Και δε το λέμε μόνο εμείς ως Έλληνες, αλλά και όλοι οι φαν του διαγωνισμού. Η Άνοιξη, γραμμένη από τον Ανδρέα Μικρούτσικο, πήγε ως φαβορί, αλλά δυστυχώς κατέλαβε μόλις την 13^η θέση. Κρίμα, γιατί πραγματικά δεν του άξιζε. Bonus: Πολύ λένε ότι φταίει ο σαξοφωνίστας, ο οποίος δεν είχε κάνει πρόβα στο τραγούδι όπως θα παρακολουθήσετε παρακάτω και πατούσε άλλα ντάλα της Παρασκευή το γάλα νότες.

(1992) Κλεοπάτρα – Όλου του κόσμου η ελπίδα

Πόντοι: 94                                                       Θέση: 5^η στις 23

    Πολύ λίγοι θα ξέρουν επίσης και το τραγούδι της Κλεοπάτρας. Μετά από το 1977 και το «Μάθημα Σολφέζ», η Ελλάδα καταφέρνει το 1992 να μπει πάλι στην πεντάδα με το τραγούδι «Όλου του κόσμου η ελπίδα». Τραγούδι με πολύ νόημα, μιας και εκείνη την περίοδο υπήρχε το θέμα με την αμφισβήτηση της Ελληνικότητας της Μακεδονίας (που ακόμα υπάρχει…). Μάλιστα η ερμηνεύτρια, φορούσε κολιέ πάνω της στο οποίο υπήρχε ο ήλιος της Βεργίνας. 

(1993) Καίτη Γαρμπή – Ελλάδα, χώρα του φωτός

Πόντοι: 64                                                       Θέση: 9^η στις 25

    Το 1993 ήταν που άρχισα να παρακολουθώ και να μαθαίνω πράγματα για το διαγωνισμό. Η Ελλάδα στέλνει μια πολύ γνωστή τραγουδίστρια, την Καιτούλα τη Γαρμπή, με ένα τραγούδι που είναι γεμάτο Ελλάδα. Φαίνεται και από το τίτλο του. Βέβαια οι στίχοι του είναι κάπως μπερδεμένη, αλλά το αποτέλεσμα φάνηκε στην ψηφορορία, που το κατέταξε στην 9^η θέση του διαγωνισμού εκείνης της χρονιάς. Φυσικά, αυτό που έχει μείνει σε όλους μας, Έλληνες και μη, ήταν το φόρεμα της Καίτης, στο οποίο στα πλάγια ήταν ακάλυπτη. Οι γνωστές φήμες ότι δε φορούσε εσώρουχο η τραγουδίστρια διαψεύστηκαν από την ίδια.

    Αυτό ήταν το πρώτο μέρος της ανασκόπησης των ελληνικών συμμετοχών στη Eurovision. Σε λίγες μέρες το δεύτερο και καλύτερο μέρος ;-). Ως τότε απολαύστε τα παραπάνω βίντεο των συμμετοχών από την περίοδο 1974 έως 1993.

Τα ταξίδια μου: Βερολίνο (Γερμανία)

         Αυτή τη φορά θα γράψω για ένα πιο πρόσφατο ταξίδι μου. Πολύ πρόσφατο μιας και γύρισα την Πέμπτη που μας πέρασε από Γερμανία. Και συγκεκριμένα από την πόλη του Βερολίνου, πρωτεύουσα της χώρας. Ένα ταξίδι που δεν ήταν αρχικώς προγραμματισμένο, αλλά λόγω ενός πολύ καλού μου φίλου και φίλης που δουλεύουν εκεί, είπαμε να τους επισκεφτούμε και να δράξουμε την ευκαιρία να δούμε και την πόλη.

     Αρχικά να πω ότι δε βρισκόμασταν μέσα στη πόλη του Βερολίνου, αλλά σε μια κωμόπολη λίγα χιλιόμετρα εκτός. Φυσικά οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να μετακινούνται  σε τέτοιες αποστάσεις, γιατί έχουν τακτικά δρομολόγια με τα τρένα τους (εκτός βέβαια την περίοδο των αργιών – εορτών που ίσως είναι χειρότεροι και από τους Έλληνες). Εμείς το κέντρο μας ήταν το Εμπερσβάλντε (Eberswalde), το οποίο είναι αρκετά γραφικό, αλλά μετά τις 5 – 6 το απόγευμα αρχίζει και νεκρώνει. Δεν υπάρχει τίποτε ανοικτό (εκτός από ένα τούρκικο fast food, το οποίο γινόταν λέσχη το βράδυ), κάτι όμως που συμβαίνει σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις και πρωτεύουσες. 

                                                 Το ρολόι του κόσμου

     Αφού ξεκουραστήκαμε στο σπίτι του φίλου την επόμενη μέρα κατεβήκαμε στο Βερολίνο για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη. Περπατήσαμε αρκετά ξεκινώντας πρώτα από την ΑλεξάντερΠλατς (Alexanderplatz) , η οποία είναι η πλατεία που θα δεις τον περισσότερο κόσμο, τα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα και αρκετά μαγαζάκια για φαγητό και μικρά ψώνια. Στην πλατεία βρίσκεται το ρολόι του κόσμου, όπου θα δεις την ώρα για οποιοδήποτε μέρος της γης και φυσικά θα έχεις θέα για τον πύργο τηλεπικοινωνιών, το μεγαλύτερο ίσως αξιοθέατο του σύγχρονου Βερολίνου. Συνεχίζοντας το περπάτημα μας, περάσαμε το Κόκκινο δημαρχείο, τον Καθεδρικό Ναό του Βερολίνου, ο οποίος είναι μεγαλοπρεπής και επιβλητικός. Από δίπλα του περνάει το ποτάμι της πόλης, ο Σπρέε (Spree). Καταλήξαμε, φυσικά, στη γνωστή πύλη του Βρανδεμβούργου και κοντά του βρεθήκαμε και στο Κοινοβούλιο, το Ράιχσταγκ (Reichstag).

     Το πρωί της Παρασκευής μείναμε για λίγο αρχικώς στο Eberswalde. Την Παρασκευή την αφιερώσαμε  στον ζωολογικό κήπο, ο οποίος πραγματικά χρειάζεται αρκετό χρόνο για να τον γυρίσεις. Εμείς «φάγαμε» ένα τρίωρο τουλάχιστον (μαζί με το Ενυδρείο) και πάλι ίσως να μην ήταν αρκετό. Υπάρχει πληθώρα ζώων στο ζωολογικό, από πολικές αρκούδες και πιγκουίνους μέχρι καμήλες και καγκουρό. Θεωρώ ότι εξυπακούεται ότι αν επισκεφτείς το Βερολίνο θα πας στο ζωολογικό. Για χαλαρό καφεδάκι καταλήξαμε στην πλατεία Σαβινί (Savignyplatz)και στη συνέχεια για φαγητό σε ισπανικό εστιατόριο (αν και δε μας φανηκε για καθαρόαιμο ισπανικό). Το βράδυ πήγαμε στην περιοχή  Στέγκλιτς (Steglitz) στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός ορθόδοξος ναός (Ιερός Ναός Αναλήψεως του Κυρίου), όπου και παρακολουθήσαμε την ακολουθία του Επιτάφιου. Πάρα πολύ Έλληνες της περιοχής και φαντάζομαι και αρκετοί από τουριστικά γκρουπάκια. Πάντως δε θα έλεγα ότι ένιωθες πως παρακολουθούσες Επιτάφιο. Ειδικά η περιφορά ήταν χωρίς ψαλμούς, μάλλον για να μην ενοχληθούν οι Γερμανοί, και φυσικά γίναμε ωραία θέαμα για αυτούς μιας και βγήκαν στα μπαλκόνια τους και μας φωτογράφιζαν!

          Ο Καθεδρικός Ναός από αριστέρά και δεξιά ο Πύργος Τηλεπικοινωνιών

     Το Σάββατο αφιερώσαμε το πρωινό μας για καφέ στο Eberswalde και μετά κατευθυνθήκαμε στο Βερολίνο και συγκεκριμένα στην Schoenhauser Allee, οπού υπάρχουν αρκετά μαγαζιά για ψώνια αλλά και πολύ ωραίες καφετέριες. Μετά πήγαμε στην γνωστή πλατεία Ποτσντάμερ (PotsdamerPlatz), στην οποία βρίσκεται και το Sony Center, σύγχρονος χώρος με πολλά μαγαζάκια για φαγητό, καφέ και ποτό. Αφού ήπιαμε το ποτό μας στη συνέχεια καταλήξαμε στο Στέγκλιτς για την Ανάσταση. Πολύς κόσμος, περισσότερος από τον Επιτάφιο. Αφού ανάψαμε τις λαμπάδες, σπάσαμε τα αυγά, γυρίσαμε στο σπίτι.

     Την Κυριακή είχαν σειρά τα μουσεία. Το Βερολίνο γενικά έχει πάρα πολλά μουσεία να γυρίσεις. Και διαφόρων ειδών. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να δούμε και πάρα πολλά εκείνη τη μέρα. Συγκεκριμένα καταφέραμε να πάμε στο Μουσείο Περγάμου, στο Αιγυπτιακό Μουσείο (Ägyptisches Museum und Papyrussammlung) και στην Παλαιά Εθνική Πινακοθήκη (Alte Nationalgalerie). Το Μουσείο της Περγάμου είναι αρκετά μεγάλο και έχει πολλά και ενδιαφέροντα να δεις. Τα βασικά είναι ο ναός της Περγάμου, η 8^η πύλη της Βαβυλώνας και η εντυπωσιακή πύλη της αγοράς της Μιλήτου. Μέσα στο μουσείο υπάρχει και κομμάτι αφιερωμένο στην Ισλαμική τέχνη. Στο Αιγυπτιακό μουσείο θα δεις αρκετά εκθέματα με βασικό ατού την προτομή της Βασίλισσας Νιφερτίτης. Τέλος, στη Πινακοθήκη θα βαρεθείτε να βλέπετε έργα Γερμανών ζωγράφων, αλλά υπήρχε κομμάτι αφιερωμένο σε ξένους ζωγράφους, οπότε θα δείτε και λίγα έργα των Μονέ, Μανέ, Βαν Γκονγκ, Σεζάν, Πιζαρό. Τα παραπάνω μουσεία βρίσκονται στην ίδια περιοχή και συγκεκριμένα σε ένα νησάκι μέσα στον ποταμό Σπρέε. Το βραδάκι πήγαμε στο Μπερνάου (Bernau), περιοχή επίσης εκτός Βερολίνου, σε ελληνική ταβέρνα για να γιορτάσουμε το ελληνικό Πάσχα ;-) ! Τεράστιες μερίδες, εξυπηρετικότατο προσωπικό και πολύ ζεστή ατμόσφαιρα. Παρότι ήμασταν σε εκτός Βερολίνου περιοχή, ο κόσμος ήταν αρκετός και πραγματικά είδα ότι προτιμούν την ελληνική κουζίνα οι Γερμανοί. Με εύθυμη διάθεση, καταλήξαμε στο κρεβάτι αργά τη νύχτα.

                                       Πύλη Βρανδενβούργου

      Η Δευτέρα ήταν πιο χαλαρή. Αρχικώς πήγαμε στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας (Museum für Naturkunde) το οποίο είχε πάρα πολλά εκθέματα. Μάλιστα προς το τέλος του μουσείου μπορούσες να δεις και τα εργαστήρια στα οποία δημιούργησαν τα εκθέματα. Στη συνέχεια, πήγαμε για βόλτα στο θερινό ανάκτορο του Σαρλότενμπουργκ (Charlottenburg). Η αλήθεια είναι ότι δε μπήκαμε στο ανάκτορο μέσα, αλλά επισκεφτήκαμε τους εκπληκτικούς κήπους από πίσω του. Το απόγευμα, φάγαμε και το ασιατικό μας και με την κούραση όλων των προηγούμενων ημερών να κάνει την εμφάνισή της, φτάσαμε και πάλι στο σπίτι.

                                      Το ανάκτορο του Σαρλότενμπουργκ

     Την Τρίτη την αφιερώσαμε στις αγορές. Όπως ανέφερα και παραπάνω, στην Αλεξάντερ Πλατς θα βρείτε τα μεγαλύτερα εμπορικά στα οποία υπάρχει πληθώρα καταστημάτων όλων των ειδών και με αρκετές προσφορές. Εκείνη τη μέρα μας πέτυχε και μια ωραιότατη καταιγίδα, αλλά πάλι καλά διήρκησε μόλις 10 λεπτά. Ο ήλιος ξεπρόβαλλε πάλι και οπότε συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Εκείνη τη μέρα φάγαμε αραβική κουζίνα, και άρχισα να νιώθω γευσιγνώστης!

                                        Από το εσωτερικό του Sony Center

   Την τελευταία μέρα πριν φύγουμε γυρίσαμε το Εμπερσβάλντε. Πήγαμε και στις δικές του αγορές, ήπιαμε τον καφέ μας, και το βράδυ καταλήξαμε στο εκεί ελληνικό εστιατόριο (με τεράστιες μερίδες επίσης) και έτσι το πρωί της Πέμπτης πήγαμε στο αεροδρόμιο ώστε να πάρουμε την πτήση της επιστροφής.

     Το Βερολίνο είναι εξαιρετικό για να το γυρίσεις. Ειδικά αν έχεις πάρα πολύ καλή παρέα. Θα μου πεις, οπουδήποτε κι αν πας με καλή παρέα θα περάσεις πολύ ωραία. Σίγουρα. Αλλά ο συνδυασμός μιας ωραίας πόλης με μια καλή παρέα βγάζει ένα φανταστικό αποτέλεσμα. Λόγω του φίλου μου, λογικά θα ξαναβρεθώ στο Βερολίνο για να δω ότι άφησα. Μέχρι τότε, ας μείνω με τις αναμνήσεις μου.