Η τηλεόραση που σου αξίζει

Τον τελευταίο καιρό παρότι είμαι αρκετό χρόνο στο σπίτι (η αγαπημένη ανεργία βλέπεται…) την τηλεόραση την ανοίγω ελάχιστα. Και όμως, δεν είναι λόγω του ότι τρώω πολύ χρόνο στον υπολογιστή, όπως πολύ θα μπορεί να νομίζουν. Ανέκαθεν από τα δέκα μου χρόνια (ναι, από τόσο μικρός ασχολιόμουν με υπολογιστές…!), ο χρόνος για την τηλεόραση υπήρχε. Και ήταν αρκετός.
     Κάποτε χαιρόσουν να ανοίξεις την τηλεόραση. Υπήρχαν χαρούμενες παιδικές εκπομπές, ωραιότατα ελληνικά σίριαλ, και αξιολογότατες εκπομπές. Φυσικά όχι ότι δεν υπήρχαν και trash εκπομπές. Αυτές σε οποιαδήποτε χώρα και να βρίσκεσαι και να ανοίξεις την τηλεόραση θα υπάρχουν. Αλλά αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι το trash, ή το σκουπίδι στην ελληνική γλώσσα(απλά είναι τόσος βαρύς ο χαρακτηρισμός που λες να μην τον χρησιμοποιείς), αρχίζει και κατακλύζει την ελληνική τηλεόραση από το πρωί έως το βράδυ. Πλέον είναι ελάχιστες οι αξιόλογες εκπομπές που και εγώ ακόμα ούτε αυτές θα δω αφού δεν έχω διάθεση να πατήσω το κουμπί ΟΝ του χειριστηρίου. 

 Το θέμα είναι ποιος φταίει για την κατάντια της ελληνικής TV; Ο ιδιοκτήτης του καναλιού; Ο παραγωγός μιας εκπομπής; Μήπως αυτός που διαμορφώνει το πρόγραμμα; Ή ο παρουσιαστής; Φυσικά και κανένας από όλους αυτούς δε φταίει παρά μόνο ο ίδιος ο τηλεθεατής. Και γιατί; Γιατί δίνει αξία σε ανθρώπους που δεν πρέπει. 

 

                                        Τι βλέπω και εγώ το νήπιο...

Κανείς δε λέει να μην ανοίξεις την τηλεόραση. Ίσα, ίσα δεν είναι λίγες οι φορές που μας έχει δώσει αρκετές δόσεις ψυχαγωγίας, ενημέρωσης, ακόμα και συγκίνησης. Μη ξεχνάμε ότι είναι ένα από πιο διαδεδομένα μέσα ενημέρωσης (αν και πιστεύω ότι πλέον το διαδίκτυο έχει τα πρωτεία) και ένα μέσο που στη στιγμή μπορεί να σε ψυχαγωγήσει.

Το ζήτημα, όμως, είναι άλλο. Ότι εσύ τηλεθεατή, «θεοποιείς» αρκετούς από αυτούς, ώστε να έχουν ψωνιστεί τόσο πολύ με τη δημοσιότητα και να τους βλέπουμε (ή καλύτερα βλέπεται…) στα κανάλια να θεωρούν τους εαυτούς τους «ανώτερα»πλάσματα από τον απλό καθημερινό Έλληνα.

Ακόμα περισσότερο, αυτό αρχίζει και εξαπλώνεται και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Δε λέω, φυσικά και να δημιουργήσουν οι παρουσιαστές και οι καλλιτέχνες λογαριασμούς και στο Facebook, και στο Twitter, και στο Google+, και όπου γουστάρουν. Και κάποιοι αξίζουν και να τους ακολουθείς ίσως. Αλλά όταν βλέπω άτομα της τηλεόρασης και της μουσικής που για μένα, καλώς ή κακώς, είναι κατωτέρου επιπέδου, που τους ακολουθούν χιλιάδες και τους υπερεκτιμούν και τους έχουν κάνει να πιστεύουν πως είναι η Oprah, η Lady GaGa και ο Larry King μαζί, τότε στεναχωριέμαι πολύ για την κατάντια και της τηλεόρασης, αλλά και γενικότερα του ελληνικού πολιτισμού!

Κατάλαβε φίλε τηλεθεατή ότι εσύ φταις για αυτή την κατάντια (και δυστυχώς αυτό δεν ισχύει μόνο στην τηλεόραση…!). Και μη σε στεναχωρεί που βλέπεις τούρκικες  σειρές στο πρόγραμμά σου. Αρχίζω και πιστεύω ότι είναι πολύ πιο ανώτερες πλέον από τα περισσότερα ελληνικά προγράμματα που παίζουν τις υπόλοιπες ώρες…

Να φοβάται κανείς ή να μη φοβάται;

 

Εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά από τότε που μπήκα στο πανεπιστήμιο, είμαι φανατικός του περπατήματος. Παρότι μάλιστα μένω σχετικά μακριά από το κέντρο της πόλης μου, για μένα είναι ότι καλύτερο να κατεβαίνω με τα πόδια. Στα αυτιά μου το mp3 player και κάτω στο κέντρο, στην παραλία ή στο πανεπιστήμιο. Για μένα έχει γίνει καθημερινή συνήθεια, αφού και για απόσταση 5 λεπτών, πάλι με το mp3 θα κυκλοφορώ.

Τελευταία αυτή όμως η αγαπημένη μου συνήθεια πιστεύω ότι ίσως δε θα μου βγει σε καλό. Και τι εννοώ με αυτό; Το ότι φοβάμαι πλέον να περπατάω στην πόλη μου ήρεμα όπως πριν μια πενταετία. Λίγο η τηλεόραση και το διαδίκτυο που μας τρομοκρατούν, λίγο το ότι όσο μεγαλώνω τα μυαλά είναι πιο προσγειωμένα, και όποτε περπατώ νομίζω ότι από κάποιο στενό κάποιος θα έρθει να μου χιμήξει. Από τον άνθρωπο που βρίσκεται στα σκουπίδια, από αυτόν που βγαίνει από το αμάξι, μέχρι τον αλλοδαπό που περπατάει από πίσω μου.

Παλαιότερα η αλήθεια είνα πως ήμουν πιο αναίσθητος. Θα μπορεί να γυρνούσα και δύο ή τρεις η ώρα το βράδυ σπίτι μέσα από σκοτεινούς δρόμους και σοκάκια χωρίς φόβο. Το θέμα είναι γιατί μετά από τόσα χρόνια τώρα τελευταία να μην μπορώ να μην είμαι τόσο αναίσθητος όπως τότε; Και γιατί θα πρέπει να φοβάμαι να κυκλοφορώ στην ίδια μου την πόλη;

Θα μου πείτε το ότι ήσουν αναίσθητος και δεν σε έκαναν τίποτε, να λες πάλι καλά. Βέβαια, όμως, το κακό μπορεί να σε βρει και οπουδήποτε. Ακόμα και σε έναν πολυσύχναστο δρόμο. Εμένα όμως το κυρίως που με στεναχωρεί σε όλα αυτά είναι το να βρίσκομαι σε μια χώρα που πλέον δεν αισθάνεσαι την ασφάλεια που αισθανόσουν πριν από λίγα μόλις χρόνια. Αφού όταν κυκλοφορώ με το mp3 player νομίζω ότι όλοι με κοιτάνε στο δρόμο σαν να φοράω πολύτιμο κολιέ με πέρλες.
       Πάνω όμως απ΄όλα όμως είναι ότι με την κατάσταση που μας έφτασαν κάποιοι σε αυτήν την υπέροχη κατα τ' άλλα χώρα, στο τέλος θα κόψουμε και τις πιο αγαπημένες μας συνήθειες. Από το αθώο περπάτημα στην πόλη, μέχρι το να μην μπορούμε να βρισκόμαστε μεταξύ μας από το φόβο να βγούμε από το σπίτι...

 

Υ.Γ. Διάβαζα πριν λίγους μήνες για το πόσο επίφοβες είναι κάποιες από τις πόλεις της Ισπανίας, ειδικά η Μαδρίτη. Εγώ πάλι που βρέθηκα εκεί στο τέλος του καλοκαιριού, μόνο αυτό δεν αισθάνθηκα. Το βράδυ άνετα κυκλοφορούσες και μάλιστα οι ηλικίες ποίκιλαν. Αλλά άλλη η κατάσταση πλέον στην Ελλάδα, και άλλη στην Ισπανία...