(Το συγκεκριμένο άρθρο είχε γραφτεί παλαιότερα, αλλά θεωρώ ότι είναι σωστό να ξαναεμφανιστεί σε ιστολόγιο)
Έχω βαρεθεί να ακούω εκφράσεις του τύπου:
- Πολύ καλό παιδί.
- Ο/Η ......... , είναι από τα καλύτερα παιδιά.
- Είναι πάρα πολύ καλής πάστας παιδί (δηλαδή τι πάστα; Σοκολατίνα ή τιραμισού; Γιατι εγώ προτιμώ την πρώτη ;P!)
Ναι, ναι, είμαι και εγώ ένα από τα καλά παιδιά. Το ακούω και για μένα πολύ συχνά. Και τι να το κάνω; Εμεις τα καλά παιδιά, όπως μας αποκαλούν, έχουμε δει μεγάλη πρόοδο. Σε κάθε τομέα. Κοινωνικό, πολιτικό, αισθηματικό, επαγγελματικό. Αφού όλοι έχουν ως κριτήριο το ποιοι είναι τα "καλά παιδιά".
Μέγα κριτήριο επιλογής προσωπικού, μέγα κριτήριο επιλογής συντρόφου και γενικότερα ένα μεγάλο συν στην κοινωνία που ζω. Μη σας πω ότι και για το βιογραφικό μου θα ζητάω συστατικές επιστολές καλοσύνης!
Τι ακριβώς κάνω εγώ και θεωρούμαι ένα από αυτά; Πως μπήκα εγώ σε αυτό το club? Μπας και αυτή η καλοσύνη μας βγαίνει σε κακό; Γιατί μετά από το επίθετο "καλός" συνήθως ακολουθεί το "μ*λ*κ*ς" (εδώ στον γραπτό λόγο δεν έχει μπιπ, άρα βάζω αστεράκια ;P).
Κάποιος μου είχε πει ότι:
- Αυτό βγάζει η φάτσα σου!
Τι έχει η φάτσα μου δηλαδή; Μήπως πρεπει να κάνω πλαστική;
Όπως επίσης άκουσα γενικώς:
- Στην πολιτική θέλει πονηριά και μαγκιά.
- Δεν το έχεις αγόρι μου, δε γίνεται να πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι.
- Τα κορίτσια προτιμούν τα "αλήτικα" πρόσωπα, το στυλάκι του (εντός εισαγωγικών πάντα!) "κωλόπαιδου".
Τελικά τι πρέπει να είμαι για να προχωρήσω σε αυτήν την κοινωνία; Μια σειρά είχε ως τίτλο: "Είσαι πολύ αλήτης τελικά". Ε, εγώ ΔΕΝ είμαι πολύ αλήτης τελικά, πως να το κάνουμε :D!
Μάλλον, όμως, θα πρέπει να γίνω κακό παιδί. Μάλλον θα έχω μεγαλύτερη πρόοδο. Μάλλον θα έχω μεγαλύτερη αξία. Κρίμα, λοιπόν, που η οικογένειά μου με έκανε "καλόπαιδο" σε κοινωνία που αναζητά "κωλόπαιδα"...!
- Πολύ καλό παιδί.
- Ο/Η ......... , είναι από τα καλύτερα παιδιά.
- Είναι πάρα πολύ καλής πάστας παιδί (δηλαδή τι πάστα; Σοκολατίνα ή τιραμισού; Γιατι εγώ προτιμώ την πρώτη ;P!)
Ναι, ναι, είμαι και εγώ ένα από τα καλά παιδιά. Το ακούω και για μένα πολύ συχνά. Και τι να το κάνω; Εμεις τα καλά παιδιά, όπως μας αποκαλούν, έχουμε δει μεγάλη πρόοδο. Σε κάθε τομέα. Κοινωνικό, πολιτικό, αισθηματικό, επαγγελματικό. Αφού όλοι έχουν ως κριτήριο το ποιοι είναι τα "καλά παιδιά".
Μέγα κριτήριο επιλογής προσωπικού, μέγα κριτήριο επιλογής συντρόφου και γενικότερα ένα μεγάλο συν στην κοινωνία που ζω. Μη σας πω ότι και για το βιογραφικό μου θα ζητάω συστατικές επιστολές καλοσύνης!
Τι ακριβώς κάνω εγώ και θεωρούμαι ένα από αυτά; Πως μπήκα εγώ σε αυτό το club? Μπας και αυτή η καλοσύνη μας βγαίνει σε κακό; Γιατί μετά από το επίθετο "καλός" συνήθως ακολουθεί το "μ*λ*κ*ς" (εδώ στον γραπτό λόγο δεν έχει μπιπ, άρα βάζω αστεράκια ;P).
Κάποιος μου είχε πει ότι:
- Αυτό βγάζει η φάτσα σου!
Τι έχει η φάτσα μου δηλαδή; Μήπως πρεπει να κάνω πλαστική;
Όπως επίσης άκουσα γενικώς:
- Στην πολιτική θέλει πονηριά και μαγκιά.
- Δεν το έχεις αγόρι μου, δε γίνεται να πηγαίνεις με το σταυρό στο χέρι.
- Τα κορίτσια προτιμούν τα "αλήτικα" πρόσωπα, το στυλάκι του (εντός εισαγωγικών πάντα!) "κωλόπαιδου".
Τελικά τι πρέπει να είμαι για να προχωρήσω σε αυτήν την κοινωνία; Μια σειρά είχε ως τίτλο: "Είσαι πολύ αλήτης τελικά". Ε, εγώ ΔΕΝ είμαι πολύ αλήτης τελικά, πως να το κάνουμε :D!
Μάλλον, όμως, θα πρέπει να γίνω κακό παιδί. Μάλλον θα έχω μεγαλύτερη πρόοδο. Μάλλον θα έχω μεγαλύτερη αξία. Κρίμα, λοιπόν, που η οικογένειά μου με έκανε "καλόπαιδο" σε κοινωνία που αναζητά "κωλόπαιδα"...!
