(Το συγκεκριμένο άρθρο επίσης είχε γραφτεί παλαιότερα, αλλά θεωρώ ότι είναι σωστό να ξαναεμφανιστεί σε ιστολόγιο)
Ποτέ μου δεν επηρεάστηκα από μία ταινία ή σειρά. Γενικά δεν είδα ποτέ τον εαυτό μου ποτέ να έχω επηρεαστεί από αυτά ή αν έχει τύχει κάτι τέτοιο θα ήταν μόνο για λίγες ώρες της ημέρας. Ξέροντας πάντα ότι αυτό που βλέπω δεν είναι πραγματικό (παρά μόνο στο σενάριο), και ότι οι χαρακτήρες του κάθε έργου είναι φανταστικοί δεν έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να δω κάτι παραπέρα από αυτό.
Στην ηλικία μου έχω δει αρκετά είδη ταινιών και σειρών, οι οποίες πραγματεύονται μέσα από την κωμωδία ή το δράμα, διάφορα ζητήματα της κοινωνίας. Και επειδή είναι δύσκολα στην παρουσίαση κάποια από αυτά, συνήθως ασχολούνται πολύ επιφανειακά ή αντίθετα, τόσο ρεαλιστικά που καταντάν αποκρουστικά. Ένα ζήτημα το οποίο δεν πίστευα ότι θα με "ταρακουνούσε" τόσο, ήταν ο βιασμός. Περιστατικά ακούμε πολλά, ταινίες αρκετές, καμία όμως από αυτές δεν έβλεπε το συγκεκριμένο γεγονός σαν γεγονός, αλλά σαν ένα περιστατικό.
Ναι, έχει θιχτεί πολλές φορές, σε σειρές ειδικά τύπου CSI και Law & Order, αλλά ποτέ δεν το είδαμε την σκοπιά του ανθρώπου που το πέρασε. Βλέποντας το έβδομο επεισόδιο της 4ης σεζόν της σειράς Private Practice (αμερικάνικη σειρά που "βγήκε" από το Grey's Anatomy με πρωταγωνίστρια την Kate Walsh, ή Dr Addison Montgomery για όσους βλέπουν το Grey's), βρέθηκα να είμαι στο τέλος του σε μια κατάσταση σοκ.
Δε θα αναφέρω πολλά στοιχεία (μιας και πολλοί μπορεί να βλέπουν τη σειρά), απλά και μόνο η παρουσίαση του βιασμού στο επεισόδιο, έγινε με τέτοιο τρόπο, που δε μπορούσε να μη σε αφήσει άφωνο, και να αναρωτιέσαι το τι πραγματικά σημαίνει για μια γυναίκα ο βιασμός και πως το αντιμετωπίζει. Ναι, το ξανααναφέρω ότι πολλές σειρές και ταινίες έχουν θίξει το θέμα, και μάλιστα με ακραίους τρόπους (βλέπε ταινία "Μη αναστρέψιμος"), όμως κανείς δε μπήκε στην ψυχολογία της ίδιας της γυναίκας. Και λέω γυναίκας κάθε φορά, γιατί αυτού του φύλου ήταν στη σειρά, και όχι ότι δε μας ενδιαφέρει και η ψυχολογία ενός άντρα, ενός παιδιού (ακόμα χειρότερα και δε θέλω καν να το σκέφτομαι), απλά αυτό είδα στο επεισόδιο και από εκεί μπορώ να ξεκινήσω να σχολιάζω.
Ψάχνοντας και βλέποντας στο διαδίκτυο, είδα ότι η συγγραφέας του επεισοδίου (και δημιουργός των σειρών Grey's Anatomy και Private Practice) και η ηθοποιός που παίζει το θύμα (αν και στο επεισόδιο δε θέλει να τη θεωρούν έτσι!) ζήτησαν τη βοήθεια της οργάνωσης RAINN (Rape, Abuse and Incest National Network), μίλησαν με άτομα που κακοποιήθηκαν, και με λεπτούς χειρισμούς κατάφεραν να δώσουν στο τηλεοπτικό κοινό ένα επεισόδιο με τρομερά μηνύματα που σπανίως (εγώ προσωπικά ποτέ δεν είχα δει εως τώρα) βλέπουμε στην τηλεόραση (ξένη και ελληνική).
Κάνοντας και εγώ τη δική μου έρευνα, για να δω και στην Ελλάδα αν υπάρχουν οργανώσεις και φορείς, ανακάλυψα ότι υπάρχουν τα εξής:
Ελληνική Εταιρεία Μελέτης και Πρόληψης της Σεξουαλικής Κακοποίησης(www. obrela.gr)
Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (τηλέφωνο 197)
Χαμόγελο του Παιδιού (τηλέφωνο 1056)
Γραμμή στήριξης για εφήβους 801 801 1177
Καταλαβαίνω, δυστυχώς, το πόσο ανίδεοι είμαστε σε κάποια πράγματα όπως αυτό. Κι αυτό, είτε γιατί δεν έτυχε σε κοντινό μας πρόσωπο, είτε γιατί δε μας απασχόλησε. Γενικότερα αδιαφορούμε λέγοντας απλά μακριά από εμάς, να μη μας βρει τέτοιο κακό. Και ναι, αυτή είναι η αλήθεια όσο και αν μας πονάει. Λες ότι η ζωή συνεχίζεται. Για σένα. Για τον άλλον όμως...;
Μαζί με τη παραπάνω εικόνα, θα βάλω και ένα στιγμιότυπο από την αρχή του επεισοδίου της σειράς. Μπορεί να είναι προϊόν παρεμβάσεων των μακιγιέρ, δεν παύει όμως να είναι και η πραγματικότητα ενός ανθρώπου που έχει βιασθεί και κακοποιηθεί...
Στην ηλικία μου έχω δει αρκετά είδη ταινιών και σειρών, οι οποίες πραγματεύονται μέσα από την κωμωδία ή το δράμα, διάφορα ζητήματα της κοινωνίας. Και επειδή είναι δύσκολα στην παρουσίαση κάποια από αυτά, συνήθως ασχολούνται πολύ επιφανειακά ή αντίθετα, τόσο ρεαλιστικά που καταντάν αποκρουστικά. Ένα ζήτημα το οποίο δεν πίστευα ότι θα με "ταρακουνούσε" τόσο, ήταν ο βιασμός. Περιστατικά ακούμε πολλά, ταινίες αρκετές, καμία όμως από αυτές δεν έβλεπε το συγκεκριμένο γεγονός σαν γεγονός, αλλά σαν ένα περιστατικό.
Ναι, έχει θιχτεί πολλές φορές, σε σειρές ειδικά τύπου CSI και Law & Order, αλλά ποτέ δεν το είδαμε την σκοπιά του ανθρώπου που το πέρασε. Βλέποντας το έβδομο επεισόδιο της 4ης σεζόν της σειράς Private Practice (αμερικάνικη σειρά που "βγήκε" από το Grey's Anatomy με πρωταγωνίστρια την Kate Walsh, ή Dr Addison Montgomery για όσους βλέπουν το Grey's), βρέθηκα να είμαι στο τέλος του σε μια κατάσταση σοκ.
Δε θα αναφέρω πολλά στοιχεία (μιας και πολλοί μπορεί να βλέπουν τη σειρά), απλά και μόνο η παρουσίαση του βιασμού στο επεισόδιο, έγινε με τέτοιο τρόπο, που δε μπορούσε να μη σε αφήσει άφωνο, και να αναρωτιέσαι το τι πραγματικά σημαίνει για μια γυναίκα ο βιασμός και πως το αντιμετωπίζει. Ναι, το ξανααναφέρω ότι πολλές σειρές και ταινίες έχουν θίξει το θέμα, και μάλιστα με ακραίους τρόπους (βλέπε ταινία "Μη αναστρέψιμος"), όμως κανείς δε μπήκε στην ψυχολογία της ίδιας της γυναίκας. Και λέω γυναίκας κάθε φορά, γιατί αυτού του φύλου ήταν στη σειρά, και όχι ότι δε μας ενδιαφέρει και η ψυχολογία ενός άντρα, ενός παιδιού (ακόμα χειρότερα και δε θέλω καν να το σκέφτομαι), απλά αυτό είδα στο επεισόδιο και από εκεί μπορώ να ξεκινήσω να σχολιάζω.
Ψάχνοντας και βλέποντας στο διαδίκτυο, είδα ότι η συγγραφέας του επεισοδίου (και δημιουργός των σειρών Grey's Anatomy και Private Practice) και η ηθοποιός που παίζει το θύμα (αν και στο επεισόδιο δε θέλει να τη θεωρούν έτσι!) ζήτησαν τη βοήθεια της οργάνωσης RAINN (Rape, Abuse and Incest National Network), μίλησαν με άτομα που κακοποιήθηκαν, και με λεπτούς χειρισμούς κατάφεραν να δώσουν στο τηλεοπτικό κοινό ένα επεισόδιο με τρομερά μηνύματα που σπανίως (εγώ προσωπικά ποτέ δεν είχα δει εως τώρα) βλέπουμε στην τηλεόραση (ξένη και ελληνική).
Κάνοντας και εγώ τη δική μου έρευνα, για να δω και στην Ελλάδα αν υπάρχουν οργανώσεις και φορείς, ανακάλυψα ότι υπάρχουν τα εξής:
Ελληνική Εταιρεία Μελέτης και Πρόληψης της Σεξουαλικής Κακοποίησης(www. obrela.gr)
Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης (τηλέφωνο 197)
Χαμόγελο του Παιδιού (τηλέφωνο 1056)
Γραμμή στήριξης για εφήβους 801 801 1177
Καταλαβαίνω, δυστυχώς, το πόσο ανίδεοι είμαστε σε κάποια πράγματα όπως αυτό. Κι αυτό, είτε γιατί δεν έτυχε σε κοντινό μας πρόσωπο, είτε γιατί δε μας απασχόλησε. Γενικότερα αδιαφορούμε λέγοντας απλά μακριά από εμάς, να μη μας βρει τέτοιο κακό. Και ναι, αυτή είναι η αλήθεια όσο και αν μας πονάει. Λες ότι η ζωή συνεχίζεται. Για σένα. Για τον άλλον όμως...;
Μαζί με τη παραπάνω εικόνα, θα βάλω και ένα στιγμιότυπο από την αρχή του επεισοδίου της σειράς. Μπορεί να είναι προϊόν παρεμβάσεων των μακιγιέρ, δεν παύει όμως να είναι και η πραγματικότητα ενός ανθρώπου που έχει βιασθεί και κακοποιηθεί...
