Εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά από τότε που μπήκα στο πανεπιστήμιο, είμαι φανατικός του περπατήματος. Παρότι μάλιστα μένω σχετικά μακριά από το κέντρο της πόλης μου, για μένα είναι ότι καλύτερο να κατεβαίνω με τα πόδια. Στα αυτιά μου το mp3 player και κάτω στο κέντρο, στην παραλία ή στο πανεπιστήμιο. Για μένα έχει γίνει καθημερινή συνήθεια, αφού και για απόσταση 5 λεπτών, πάλι με το mp3 θα κυκλοφορώ.
Τελευταία αυτή όμως η αγαπημένη μου συνήθεια πιστεύω ότι ίσως δε θα μου βγει σε καλό. Και τι εννοώ με αυτό; Το ότι φοβάμαι πλέον να περπατάω στην πόλη μου ήρεμα όπως πριν μια πενταετία. Λίγο η τηλεόραση και το διαδίκτυο που μας τρομοκρατούν, λίγο το ότι όσο μεγαλώνω τα μυαλά είναι πιο προσγειωμένα, και όποτε περπατώ νομίζω ότι από κάποιο στενό κάποιος θα έρθει να μου χιμήξει. Από τον άνθρωπο που βρίσκεται στα σκουπίδια, από αυτόν που βγαίνει από το αμάξι, μέχρι τον αλλοδαπό που περπατάει από πίσω μου.
Παλαιότερα η αλήθεια είνα πως ήμουν πιο αναίσθητος. Θα μπορεί να γυρνούσα και δύο ή τρεις η ώρα το βράδυ σπίτι μέσα από σκοτεινούς δρόμους και σοκάκια χωρίς φόβο. Το θέμα είναι γιατί μετά από τόσα χρόνια τώρα τελευταία να μην μπορώ να μην είμαι τόσο αναίσθητος όπως τότε; Και γιατί θα πρέπει να φοβάμαι να κυκλοφορώ στην ίδια μου την πόλη;
Θα μου πείτε το ότι ήσουν αναίσθητος και δεν σε έκαναν τίποτε, να λες πάλι καλά. Βέβαια, όμως, το κακό μπορεί να σε βρει και οπουδήποτε. Ακόμα και σε έναν πολυσύχναστο δρόμο. Εμένα όμως το κυρίως που με στεναχωρεί σε όλα αυτά είναι το να βρίσκομαι σε μια χώρα που πλέον δεν αισθάνεσαι την ασφάλεια που αισθανόσουν πριν από λίγα μόλις χρόνια. Αφού όταν κυκλοφορώ με το mp3 player νομίζω ότι όλοι με κοιτάνε στο δρόμο σαν να φοράω πολύτιμο κολιέ με πέρλες.
Πάνω όμως απ΄όλα όμως είναι ότι με την κατάσταση που μας έφτασαν κάποιοι σε αυτήν την υπέροχη κατα τ' άλλα χώρα, στο τέλος θα κόψουμε και τις πιο αγαπημένες μας συνήθειες. Από το αθώο περπάτημα στην πόλη, μέχρι το να μην μπορούμε να βρισκόμαστε μεταξύ μας από το φόβο να βγούμε από το σπίτι...
Πάνω όμως απ΄όλα όμως είναι ότι με την κατάσταση που μας έφτασαν κάποιοι σε αυτήν την υπέροχη κατα τ' άλλα χώρα, στο τέλος θα κόψουμε και τις πιο αγαπημένες μας συνήθειες. Από το αθώο περπάτημα στην πόλη, μέχρι το να μην μπορούμε να βρισκόμαστε μεταξύ μας από το φόβο να βγούμε από το σπίτι...
Υ.Γ. Διάβαζα πριν λίγους μήνες για το πόσο επίφοβες είναι κάποιες από τις πόλεις της Ισπανίας, ειδικά η Μαδρίτη. Εγώ πάλι που βρέθηκα εκεί στο τέλος του καλοκαιριού, μόνο αυτό δεν αισθάνθηκα. Το βράδυ άνετα κυκλοφορούσες και μάλιστα οι ηλικίες ποίκιλαν. Αλλά άλλη η κατάσταση πλέον στην Ελλάδα, και άλλη στην Ισπανία...
